Hail The Sun! Deze Californische progressieve post-hardcoregroep is al jaar en dag één van de sterkhouders in het genre. Het is een baken van licht in een genre dat gekenmerkt wordt door het komen-en-gaan van bandleden, schandalen en hevig druggebruik. Niet enkel is de line-up van de groep consistent gebleven sinds zijn conceptie in 2009 – enkel drummer Allen Casillas werd in 2017 toegevoegd omdat de zanger niet langer live bij alle nummers nog achter de kit kon plaatsnemen -, maar is de band ook voorbij collega’s in het genre gegroeid en weet het in 2023 nog steeds fris en vooruitstrevend te klinken. Ok, van de saus is de band niet afgebleven, maar vergeleken met tijd- en genregenoten zijn het communicantjes.
We moeten eerlijk zijn, als je zanger ook de drummer is en heer-en-meester van beide, dan gooi je hoge ogen op. Voeg daarbij het tonaal bereik van een Anthony Green (Circa Survive, Saosin) en de emotionele lading van enkel de grootsten, twee gitaristen met wervelende lijnen en een progressieve songstructuur om U tegen te zeggen. Hail The Sun heeft hoge troeven en speelt ze op het juiste moment uit. Met het tweede album, Wake uit 2014, heeft de band een tijdloze klassieker geschreven en mag het in één adem genoemd worden met Döppelganger van The Fall Of Troy als het absolute beste dat er te vinden is in het genre. Hierna heeft de band nog drie volwaardige studioalbums uitgebracht van absurd hoge kwaliteit, maar die toch niet in de buurt kwamen van Wake. Er is ook nog de Secret Wars EP uit 2017 die wel op navelhoogte van Wake geraakt. Ik zou zweren dat ik ook eerdere albums op onze site heb laten passeren, maar dat bleek een droom te zijn. Hoe verhoudt album nummer zes Divine Inner Tension zich dan met de rest? En is dit album nog de moeite om te luisteren?
Ik kan kort zijn. Ja! Vanaf de eerste noten van Tunnel Vision Alibi krijgen we meteen jazzy akkoorden, wervelende gitaarriffs, solerende drumstukjes en een emotioneel overladen levering van Donovan. Ondanks dat de kenmerkende elementen van de band er nog allemaal zijn voelt het geheel iets lichter aan door de productie en songstructuren. De band is een stuk slimmer geworden in de songwriting en durft zich te wagen aan meer traditionele singles, maar dan wel doorspekt met talloze maatwisselingen en indrukwekkende gitaar-en drumlijnen. Daarbuiten zijn de gitaren mooi links en rechts geplaatst in de mix en worden stevige stukken aan een ijlend tempo afgewisseld met hoge passages, tapping, hammers en stromen de nummers over van te gekke riffs en riedeltjes. Tunnel Vision Alibi is een fantastische opener en een toonzetter voor Divine Inner Tension. Deze teneur zet zich zeer consistent verder op het album en daarbij valt op hoe goed de band geworden is in het creëren van memorabele zanglijnen. Het bijna funky begin van Chunker is daar een prachtvoorbeeld van en ook van die licht aanvoelende productie. Laat u vooral verdwalen in de wervelende gitaarlijnen. De eerste minuut aan shredding zal u vast wel opvallen, maar na het eerste refrein staan de twee gitaren links en rechts afwisselend in de mix voor een werkelijk desoriënterend effect.
Verder op het album gooit The Story Writes Itself hoge ogen met zijn psychedelische gitaarpartijen en té catchy zanglijnen. Het is een nummer van extremen dat uitbarst in een epische breakdown waar catchy zang over screams struikelt, gevolgd door blastbeats en dan zoete zoete zoete gitaarakkoorden die het laatste refrein terug inleiden. En die outro jongens. Nog een lekkere mokerslag voor het slapen en juu. Een zware aanrader. I Saw You Hanging doet daarna alles wat Chunker doet nog een tikkeltje beter, met een centrale rol voor de bas. Tithe roept alle corekids en moshheads samen voor het podium met een o zo kletterende intro die al snel ontaardt in psychedelische en progressieve escapades. Feeble Words volgt strategisch en is zalvend emotioneel fragiel. Met knikkende knieën en een licht trillende vinger druk ik op spelen en laat de ballade me overmeesteren. Of zo zou dat zijn in een ideale wereld. Het eindakkoord laat alvast niets aan de verbeelding over en is perfect.
Divine Inner Tension is een album waar hoogtepunt na hoogtepunt zich opvolgt. De band volgt meer typische songstructuren en creëert een aantal echt memorabele nummers waaronder Tunnel Vision Alibi, The Story Writes Itself, I Saw You Hanging, Tithe, Feeble Words, Little Song en Under The Floor die elk wat unieks brengen, maar zo onmiskenbaar samenhoren. Voor de fantastische songwriting, geweldige gitaarriffs en veelvuldig gebruik van kleurrijke effecten, fantasmagorische drumpartijen, zware emotionele zanglijnen en toch lichte productie kan ik niet anders dan dit album héél zwaar aanraden. Vooral de tweede helft van het album is iets wat echt terug in de buurt komt van het niveau van Wake en met stip afsluiter Under The Floor dat gaat over de seriemoorden van John Wayne Gacey. U ziet hem terug op de jaarlijst. En ga Wake luisteren, alsjeblieft.
Score:
92/100
Label:
Equal Vision Records, 2023
Tracklisting:
- Tunnel Vision Alibi
- Mind Rider
- Chunker
- 60-Minute Session Blocks
- Maladapted
- The Story Writes Itself
- (In My Dream)
- I Saw You Hanging
- Tithe
- Feeble Words
- Little Song
- Under The Floor
Line-up:
- Donovan Melero – Zang, drums
- Shane Gann – Gitaar, backings
- Aric Garcia – Gitaar
- John Stirrat – Bas
- Allen Castillas – Drums
Links: