H2O – Nothing to Prove
Bridge Nine Records, 2008
Je zult misschien door de rugleuning van je bureaustoel vallen van het verschot, maar ik ga het toch opbiechten. Ik ben géén punk of hardcorefan. Een litanie afsteken over wat er mij allemaal niet zint aan deze stijlen zou ons te ver brengen, maar het zit diep. Waarom dan H2O reviewen? Wel, ooit zag ik een reportage rond deze band. Als hardcore punk indie rock of zoiets werd het omschreven… mijn zapzucht was immens. Tot deze heren uit de doeken deden waarvoor ze stonden en wie ze zijn. One life, one chance! Dat stond me wel aan. De catchy melodieën die ze brengen zijn echt de moeite, maar nog veel beter is de inhoud van de muziek. En wonder boven wonder, ze kwamen in mijn cdkast te staan.
Het was ondertussen wel al een zestal jaar geleden dat de laatste EP uitkwam, sindsdien was het oorverdovend stil. Volgens wat ik opving was het behoorlijk onzeker of deze heren samen ooit nog een album zouden gaan releasen. Betrokkenheid bij andere bands, commerciële toestanden, andere prioriteiten… the usual zeg maar. Maar ze zijn terug.
H2O is een bekende naam in het genre, en daarom waren velen uit de scene ook enthousiast om hun steentje bij te dragen. Lou van Sick Of It All, Roger van Agnostic Front, Danny Diablo en ook friendly Freddy van Madball bijvoorbeeld. Grote namen dus, in de grote familie. Maar daar gaat het bij mij niet om. De muziek van H2O zit wederom boordevol positieve energie, en niet op een opdringerige feel good manier, totaal niet. De teksten worden aangekleed door een vrij poppy en aanstekelijke sound, zonder melig, zeemzoeterig of prekerig te zijn. Die bewuste teksten zijn bovendien opmerkelijk autobiografisch en zodanig uit het leven gegrepen dat een mens er haast sentimenteel van zou worden! Inhoudelijk komt het ganse gamma aan emoties aan bod, bang – blij – triest – boos, de openheid is enorm. Niet alleen de zowat verplichte nummers (net als bij hiphop trouwens) jegens sell-outs, wannabe’s en nepartiesten ( check Still here ), ook heel wat levensliederen passeren de revue. Niet dat het punky Schlagers zijn, maar het gaat wel over iets. De amusementswaarde is huizenhoog en zelfs na een derde luisterbeurt steekt het geen centimeter tegen. Zelfs voor deze vastgeroeste metalhead.
Ieder genre heeft zijn bands, en overal vind je wel iets wat je bevalt. In het geval van melodieuze punk hoort H2O er bij deze voor mij zeker bij. Het heeft de vibe en energie van Satanic Surfers Hero of Our Time en de inhoud van een Raised Fist album (bij gebrek aan vergelijkend materiaal hou ik het hierbij). Laat het zonnetje op je gezicht vallen en geef dit een kans. Prima materiaal!
Tracklist:
- 1995
- Nothing To Prove
- Sunday
- A Thin Line
- Unconditional
- Still Here
- Fairweather Friend
- Heart On My Sleeve
- Mitts
- What Happened
Line-up:
- Toby Morse – Vocals
- Rusty Pistachio – Guitar/vocals
- Todd Morse – Guitar
- Adam Blake – Bass
- Todd Friend – Drums
Links: