Grisâtre – Paroxystique
Dusktone, 2014
De debuutplaat van Grisâtre, L’idée de Dieu uit 2010, was na het ijzersterke demomateriaal een beetje een tegenvaller. Degelijk maar onvoldoende in vergelijking met de oernummers. Wat daarna volgde was een stuk sterker. Met Esthaetique had Rokkr in 2012 de juiste tonen weer te pakken met downers van formaat. Paroxystique is zijn derde werkstuk.
Na een gemoedelijke intro komt het nummer Contemplation van de grond. Een vrij krachtig nummer, gezien het melancholische karakter van Grisâtre. Je moet tussen de vrij harde screams en de krachtige drumsequencies door echt actief luisteren om het prima gitaarspel met druilerige Xasthur-vibes te kunnen aanhoren, en dat is op zich niet zo positief. Bovendien duurt het bijna achttien minuten en is het voorbij voor je het weet. Het luistert dus veel te makkelijk weg, zonder dat er ook maar iets blijft hangen behalve enkele momenten waar de leadgitaar vrij spel krijgt en variaties op hetzelfde akkoord brengt. Na drie minuten drone komt de Xasthur-desoriëntatie even bovendrijven. L’astre Gris, een nummer van opnieuw dik achttien minuten. Het klimt gestaag naar een climax, wederom met een vrij stevig geluid en een gedreven atmosfeer waar melancholie weinig ruimte krijgt. Grisâtre kiest blijkbaar voor een postblack-oplossing met een soort van zwarte gloed, iets wat ik niet bepaald geslaagd vind bij deze band. Paroxystique laat niet horen welk potentieel Grisâtre heeft. Vocaal is het trouwens een saaie bedoening geworden, met constant “mjaaurgh” en “bjaauwrgh”-gescandeer. Hier had ik toch veel meer van verwacht.
Tracklisting: 
- Meditation
- Contemplation
- Vae Soli
- L’astre gris
- Paroxystique
Line-up:
- Rokkr
Links: