Intestinal Disgorge uit Amerika begon al in 1996 met het maken van vulgaire grindcore en wisselde die door je jaren heen af met brutale guttural death metal en noise. Ik beschreef de band (en vooral zijn muziek dan) als love you shit to hate. Soms is het geniaal luidruchtig, soms is het gewoon luidruchtig zonder iets. De kwaliteit (dat woord is hier zo misplaatst) hangt sterk af van album tot album. Dit Sonic Shrapnel is weer één van de betere albums geworden. Relatief gezien dan.
Je moet het Intestinal Disgorge wel nageven, ze proberen origineel lawaaierig uit de hoek te komen. Op Sonic Shrapnel wordt een mix gebracht van Agoraphobic Nosebleed en Anal Cunt, met een vettige dosis halfgaar ronkende goregrind. De extra pijnlijke frequenties komen deze keer van piepend metaal en schraapstaalkundige bewegingen, tussen de anarchistisch klinkende punk en grindcore door. Niet om aan te horen feitelijk, dit komt zelfs bij de meeste metalheads wellicht binnen zoals Asphyx bij Marco Borsato (moeten we dringend eens checken me dunkt). Los daarvan is het wel degelijk één van de betere Intestinal Disgorge-albums, consequent en strak uitgevoerd, lekker pijnlijk voor de oren en hersenen. Geen score trouwens, daarvoor is hij te kort.
Label:
Eigen Beheer, 2017
Tracklisting:
- Doors to Nowhere
- Foaming Sewage
- Eyes Between the Stars
- They Will Come Again
- An Entity Older Than Names
- Inconceivable Horrors
- Curdled Juices
- Symbols of Unthinkable Thoughts
- Monuments of Purple Flesh
- A Vessel for the Discarnate
- Never Born
- All Life Exhausted
- Seas of Liquid Viscera
- See These Signs and Awaken
- Unbound by Form
- Fundamental Enemy of Life
- Flesh like Molten Glass
- Never Know the Peace of Death
- Silent and Swollen
Line-up:
- R – Vocalen, muziek
- J – Vocalen
Links: