GravislatrO – Cognitiva Disonancia

Geschreven door op 09-08-2024 om 19:10.

Black metal met een hart voor dieren: voor mij zijn dat twee werelden die samenkomen. Ik wist eerlijk gezegd niet dat het bestond, maar de Spaanse éénmansband GravislatrO bewijst dat het kan. Buiten het feit dat dierenrechten mij na aan het hart liggen is het ook gewoon interessant én verfrissend dat een blackmetalband kiest voor een niet zo voor de hand liggende thematische benadering, in plaats van terug te grijpen naar de traditionele onderwerpen.

GravislatrO is één van de vele (ik tel er minstens vijftien) projecten van een heerschap dat zichzelf The Troll noemt. “Extreme en lawaai[erige] multi-instrumentalist en andere vreemde zaken…” staat er te lezen op zijn website. Uit zijn korte biografie kan ik opmaken dat The Troll houdt van rauwe, duistere muziek (dan zit hij dus wel op zijn plaats in dit genre…), onconventionele gedachtegangen, dieren en de natuur. Hij is overtuigd veganist en een voorvechter voor dierenrechten, die zich niets aantrekt van modegrillen of de mening van anderen. “I really hate humans”: een échte trol dus. Naast een trol is dit ook een duizendpoot, die zijn muziek volledig zelfstandig realiseert. Hij schrijft de muziek zelf, speelt alle instrumenten zelf in, neemt alles op in zijn eigen studio (Nido de Ranas, het “Kikkersnest”) en verdeelt zijn materiaal via zijn eigen Sadixmo-label. Deze man stelt zijn leven duidelijk ten dienste van black metal en dierenrechten: respect!

Nog vreemder dan zijn stage name zijn de namen van zijn bands, die opvallen door onconventionele (daar heb je het al!) lettercombinaties en hier en daar een verdwaalde hoofdletter. In die zin zou je ook op muzikaal vlak stilistische gelijkenissen kunnen verwachten met Les Légions Noires, en die zijn er zeker. De stijl van GravislatrO is namelijk behoorlijk rudimentair en ligt duidelijk in het atmosferische segment van het blackmetalgenre, met emotionele en zwaarmoedige ondertonen, waardoor het etiket DSBM hier ook zeker op zijn plaats is.

Dierenrechten dus. De album- en songtitels laten niets aan de verbeelding over, zelfs al verstaat u (zoals ikzelf) amper Spaans. Selectiva ignorancia (2014) en Absurda hipocresía (2016), de voorgangers van Cognitiva Disonancia, bestaan uit respectievelijk drie en vier lange nummers en dit patroon wordt ook op het nieuwe album verdergezet. Opvallend zijn wel de songtitels, die op Cognitiva Disonancia heel lang en beschrijvend zijn. Argumentos de paja que hielan mis carcajadas de locura betekent bijvoorbeeld letterlijk: “Strooien argumenten die mijn krankzinnige lach bevriezen”. Laat ik dit even kaderen. Het gaat hier over bewust valse argumenten die vleeseters (bijvoorbeeld op sociale media) gebruiken tegen veganisten, zoals “Mensen hebben hoektanden, dus we zijn van nature vleeseters.”. Dit zijn zaken die veganisten mateloos irriteren en daarom mag het ook niet verbazen dat The Troll hier dan ook een nummer aan wijdt.

Uiteraard heb ik de vorige twee albums van GravislatrO meermaals beluisterd, maar aangezien er eigenlijk weinig aan de muziekstijl is veranderd, zal ik hier dan ook geen vergelijkingen maken. Argumentos de paja que hielan mis carcajadas de locura is een bijna vijftien minuten durend relaas dat verteld wordt middels slepende, weemoedige en misnoegde black metal. De gitaren borduren een ruwe maar overduidelijk melodische doodssluier die over de trage, energieloze drums gedrapeerd wordt. Deze sluier vormt een ondoordringbare onderlaag van eenvoudige riffs die in een repetitief patroon geweven zijn. The Troll gebruikt een relatief hoge, mistige en rauwe schreeuw met veel echo, maar niet die typische schelle gillen die we kennen van veel andere DSBM-bands. Na een kort, schimmig intermezzo halverwege het nummer gaat GravislatrO verder met dezelfde riffs, maar dan in een steeds sneller wordend tempo. Er wordt zelfs even frivool geëxperimenteerd met het ritme, wat gezien de melancholische stijl van deze muziek een beetje vreemd aanvoelt. Samen met de versnelling wordt er ook wat meer chaos in de muziek geïnjecteerd, al blijft dezelfde leidmotief-riff doorheen het hele verhaal behouden.

Drugos de la indiferencia tras los muros de la ultraviolencia (“De Drugs van onverschilligheid achter de muren van ultrageweld”), een duidelijke aanklacht aan het adres van de vlees- en zuivelindustrie, is nog een stuk langer dan het openingsnummer, maar dat betekent jammer genoeg niet dat GravislatrO daarom ook wat meer variatie in de muziek toevoegt. Wel integendeel, want track nummer twee van Cognitiva Disonancia (ik probeer bewust de lange tracktitels wat te vermijden) is nóg trager, nóg apathischer en zelfs minder melodisch. Zeventien minuten aan muziek die gedragen wordt door korte, vaak slechts uit twee akkoorden bestaande riffs: het vergt wel wat van de luisteraar. Omwille van deze minimalistische aanpak, in combinatie met de schuurpapieren productie en de aard van het vocale compartiment, mag GravislatrO gerust gecategoriseerd worden als raw black. Wat de luisterervaring nog wat lastiger maakt, zijn de lange pauzes zonder vocale inbreng, die meermaals in het nummer voorkomen, waardoor enkel de rudimentaire gitaarnevel als muzikaal element overblijft. Hoewel het tempo in het tweede deel van het nummer weer eventjes omhoog gaat en er opnieuw wat gespeeld wordt met het ritme, hou ik er toch vooral een deprimerende luisterervaring aan over.

Uiteraard staat de muziek hier ten dienste van de boodschap. De black metal van GravislatrO heeft hoofdzakelijk een ondersteunende rol en is dus vooral een hulpmiddel om dit pro-veganistisch pamflet wereldkundig te maken. Bij gebrek aan teksten (die waren niet inbegrepen in de promo en The Troll wil ze ook niet vrijgeven omdat ze te persoonlijk zijn) moeten we het doen met de vertaling van de songtitels. Maar met titels als El Incesante Ruido Blanco que Vomitan vuestras Gargantas (“Het onophoudelijke witte geluid dat je doet overgeven”) geraak je toch echt niet ver. Ook het nummer zelf slaagt er niet in om een langdurige indruk achter te laten. Het zijn dezelfde elementen die terugkeren: trage, laag-energetische atmosferische raw black metal die halverwege wat versnelt. In het kwiekere tweede deel van het nummer voel je wel wat meer aandrang en intensiteit, maar door het overvloedig herhalen van dezelfde riff en een gebrek aan frisse (muzikale) ideeën blijft het toch wat in de grijze middenmoot hangen. De bedoeling was duidelijk om weidse soundscapes te creëren en een soort repetitieve hypnose op te wekken, maar daar slaagt GravislatrO maar gedeeltelijk in.

Op zich hou ik wel van panoramische, atmosferische raw black, maar enkel als die ook voortdurend interessant weet te blijven. Daar bestaan zeker voldoende methodes en trucjes voor, maar die heeft The Troll hier niet gevonden. De gebruikte riffs zijn zeker degelijk, maar echt inventief of innovatief kan je ze zeker niet noemen. Eigenlijk moet je vooral concluderen dat de nummers veel te lang zijn voor dergelijke trage, weinig geïnspireerde black metal. Ik begrijp heel goed dat The Troll boos en ontgoocheld is door deze hypocriete wereld en dat wil laten doorschemeren in zijn muziek, maar misschien moet hij in de toekomst proberen om deze boodschap (en dan ook maar het bandlogo en de cover van het album) iets spannender te verpakken.

Score:

65/100

Label:

Eigen Beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Argumentos de paja que Hielan mis Carcajadas de Locura
  2. Drugos de la Indiferencia tras los Muros de la Ultraviolencia
  3. El Incesante Ruido Blanco que Vomitan vuestras Gargantas

Line-up:

  • The Troll – Alles

Links: