Graves At Sea – The Curse That Is
Relapse Records, 2016
Na veertien jaar is het dan eindelijk zo ver: het debuutalbum van Graves At Sea is daar! De beestachtige geweldenaren hebben al een aantal splits en een EP uitgebracht, maar een volwaardig album heeft lang op zich laten wachten. Nu heeft de band zijn melodieuze sludge, die overigens bol staat van de moddervette riffs, genoeg weten te beteugelen om er een album van te maken. En wat voor een: het album duurt een ruime 75 minuten en druipt van het venijn, precies zoals we dat gewend zijn van Graves At Sea.
Wat altijd opvalt aan Graves At Sea is het gebruik van melodieën over de tragische riffs die het skelet van de nummers vormen. Ook op The Curse That Is wordt hier weer veelvuldig gebruik van gemaakt, maar er is een goede balans die er voor zorgt dat er geen overdaad plaatsvindt. Neem het epische, met tragiek overgoten The Ashes Made Her Beautiful, dat toch wel een van de meest neerslachtige nummers moet zijn die de band ooit heeft voortgebracht. Alles is aanwezig, van giftige, sludgy riffs en breekbare melodieën die op de viool worden vertolkt tot stuwende riffs die voorzien worden van krankzinnige partijen die door fluiten worden voortgebracht. Het nummer laat ook de wendbaarheid van een band zien die zich niet enkel beperkt tot de massaal gereproduceerde elementen van het genre en daarmee buiten gezette grenzen treedt om het niveau van de muziek zoveel hoger te tillen.
De vocalen van meneer Misterek, die zo kenmerkend zijn voor het geluid van de band, beslaan ook een breed scala aan stijlen. De extreem rauwe scream die sludge vaak zo herkenbaar maakt, is zeker aanwezig, maar er worden ook lagere regionen opgezocht wanneer de muziek daar plaats voor maakt. De teksten zijn als vanouds weer lekker positief en leggen de nadruk op niet alleen occulte onderwerpen, maar ook intoxicatie (niet dat die twee elkaar uitsluiten). De algehele atmosfeer die door de combinatie van die gestoorde vocalen, smerige riffs en positieve teksten ontstaat is in en in negatief, maar gaat voorbij aan het nihilisme van een Eyehategod. In plaats daarvan heb ik het idee naar een tragisch epos te luisteren, waarbij toch een aantal fijne, persoonlijke ervaringen van de band als achtergrond worden gebruikt.
The Curse That Is is tot de nok toe gevuld met meanderende riffs, maar ook fijne hooks die maken dat de riffs direct blijven hangen. Niet dat dit album ook maar ergens het gebied van radiovriendelijkheid betreedt, maar er is een sterke aanwezigheid van pakkende elementen die de luisteraar in hun greep houden. Of het nu de groovende riffs van Tempest zijn of het hamerende monster dat de band met Waco 177 neerzet: er is genoeg variatie in de lompe muziek om verveling direct de kop in te drukken. Het is zeker een kracht van de band dat ondanks de vele, vele riffs en de vaak melodieuze inslag, er geen enkel moment uit het oog wordt verloren wat de fundering van de muziek is: de trage, voortkruipende lelijkheid van de ontzagwekkende riffs. Om dat nog even goed duidelijk te maken, sluit de band af met het fantastisch agressieve Minimum Slave, waar toch even dat nihilisme benaderd wordt, maar de overhand ligt bij de geweldige riffs en groovende hooks.
Mocht je na het lezen van deze recensie het idee hebben dit te moeten overslaan omdat het allemaal te veel melodie en afwisselingen bevat: niet doen! Bij het beluisteren van The Curse That Is wordt al snel duidelijk dat er nergens een moment van overdaad is en dat de band zijn trage haren absoluut niet verloren is. Liefhebbers van de band weten ongetwijfeld waar ze aan toe zijn en hebben waarschijnlijk reikhalzend uitgekeken naar dit epitoom van negativiteit. Dit is zonder twijfel een mijlpaal in de carrière van Graves At Sea en behoort ook zeker tot het jaarlijstmateriaal.
Tracklisting:
- The Curse That Is
- Dead Eyes
- Tempest
- The Ashes Made Her Beautiful
- This Mental Sentence
- Waco 177
- Luna Lupus Venator
- Minimum Slave
Line-up:
- Nick Phit – Gitaar
- Nathan Misterek – Vocalen
- Jeff McGarrity – Bas
- Bryan Sours – Drums
Links: