Eens in de zoveel tijd kom je een album tegen dat zo vernieuwend is dat het je perceptie van muziek voor eeuwig verandert. Ik heb het over albums die de grenzen die je persoonlijkheid definiëren uitgummen, en ze elders opnieuw tekenen. Albums die je laten nadenken over de zin van het leven, en waarom wij als mensheid een beetje aanmodderen op deze aardkloot. Albums die zo baanbrekend zijn dat wij miezerige stervelingen deze niet waardig zijn en om die reden elke volle maan een dozijn geiten ritueel dienen te offeren in naam der Metalgoden, om deze goed te zinnen, en daarmee de balans binnen het menselijk ras te herstellen.
Get The Shot’s derde langspeler Infinite Punishment is niet zo’n album. Nergens in deze verzameling liederen wordt er een poging gedaan tot een heruitvinding van het wiel. Sterker nog: de muziek die dit uit Québec afkomstige kwintet maakt heeft meer overeenkomsten met het verleden dan het heden. De band landt qua sound ergens tussen de hardcore die geproduceerd werd in de jaren ’90 en de thrash uit het decennium dat daaraan vooraf ging. Kort gezegd betekent dat: plankgas raggen, beatdowns bij de vleet en een vrachtlading woede.
Vooral van dat laatste is er op deze schijf een onuitputtelijke hoeveelheid aanwezig. Mijn god wat wordt er door deze band een brei woeste haat door de speakers gespuugd. Zowel muzikaal als tekstueel slaat deze plaat alles wat in zijn weg staat tot een hoopje levenloze pulp. Dit is furie in zijn puurste vorm: geen subtiliteit, geen diepere laag, enkel woede. Muzikaal krijgt dit vorm middels een strakke en volle sound, waarbij met name de gitaren een rauw randje hebben. Bruut is hierbij het sleutelwoord: het beluisteren van deze plaat is als het meedoen aan een bokswedstrijd, waar men stoeptegels krijgt omgebonden in plaats van handschoenen en de ring is vervangen door een windtunnel wiens intensiteit is ingesteld op stand elf. Elk nummer is een immense optater, en van adempauzes is geen sprake.
Tekstueel is er geen straaltje zonneschijn te bekennen. Een goed voorbeeld hiervan is Blackened Sun, waar de subtiliteit ver te zoeken is:
Nothing remains
Nothing to gain
Nothing remains
Hatred prevails
Can’t stop, can’t stop the pain
It doesn’t even matter if you fight or you quit
Can’t stop the pain
All that we love ends buried and lifeless
Zanger J-P, wiens bloed een permanent kookpunt lijkt te hebben bereikt, perst dit soort gitzwarte poëtische pareltjes aan de lopende band zijn strot uit. Naast de nodige bijtende hardcorescreams blijkt de man ook een verrassend goede James Hetfield-imitatie in zich te hebben welke zorgt voor de nodige afwisseling. Hoewel de band geen doekjes windt om zijn anti-fascistische boodschap wordt het beestje nooit bij naam genoemd en blijft het tekstueel generiek. Er zijn dus genoeg situaties waarop deze liederen van toepassing kunnen zijn. Zij het de oneerlijke verdeling van rijkdom in de wereld, de opkomst van de alt-right beweging in het politieke spectrum of die ene persoon die in het gangpad van de supermarkt uitgebreid overpeinst welke van de achtendertig soorten hagelslag de smaakpapillen het meest stimuleert en daarmee de doorgang voor de ganse supermarkt blokkeert: de aanleiding kan per persoon verschillen, het medicijn is altijd Infinite Punishment.
Het soort platte razernij dat de band tentoonstelt kan al snel uitmonden in een saai en ééndimensionaal eindproduct. Variatie is immers niet bepaald een steunpilaar van het hardcore genre, uitzonderingen daargelaten. De band probeert deze valkuil te omzeilen door elk nummer propvol thrashy riffs en slimme beatdowns te stoppen. Hoewel de band hiermee grotendeels de eentonigheid de kop weet in te drukken, blijkt het een haast onmogelijke opgave te zijn om dit helse tempo een krappe drie kwartier lang bij te benen. Zonde. Het eindoordeel had nog een tikje beter kunnen zijn als deze plaat twee nummers minder had bevat. Echter is dit slechts een kleine smet op een verder uitstekend album. Deze kritiek mag dan ook worden geschaard onder het kopje ‘muggenzifterij’.
Het materiaal op deze schijf is van een dusdanig hoge kwaliteit dat het er eigenlijk weinig toe doet dat er niets wereldschokkends wordt neergezet. Get The Shot levert met Infinite Punishment één van de bruutste hardcore/crossover platen van het jaar af.
Score:
86/100
Label:
New Damage Records, 2017
Tracklisting:
- Purgation
- Faith Reaper
- Waging Death
- Blackened Sun
- Hellbringer
- Absolute Sacrifice
- Demon Stomp
- Evil Rites
- Eternal Decay
- Profaner
- Slayed Kings
- Den Of Torments
Line-up:
- J-P – Vocalen
- Guyp – Gitaar
- Dan – Basgitaar
- Tom – Gitaar
- David – Drums
Links: