Funeral Leech – The Illusion Of Time

Geschreven door op 14-05-2024 om 18:50.

Wanneer death en doom bij elkaar komen ontstaan er vaak hele mooie of oerlelijke dingen. Een walgelijke druipende audio-manifestatie is vaak op een volstrekt andere wijze genietbaar in vergelijk met de helder geproduceerde variant waar ook etherische gezangen in voorkomen. Zo vinden we dan ook uitersten binnen dit genre, of spectrum zoals u wilt. Nou mag u eenmaal raden in welke categorie Funeral Leech valt. Juist ja, de viezige categorie, inclusief druipende horror-eske riffs, geknuppelde drumaanslagen en uitzonderlijk diepe vocalen. We hebben het allemaal al eens eerder voorbij horen komen in die zin. Maar op dit tweede album, The Illusion Of Time, van deze Amerikanen hoor ik toch ook wel wat andere aanknopingspunten. Hieronder licht ik dat voor u toe.

…And the Sky Wept is namelijk direct al een heel akelig nummer, met in de opstart nog vrij traditionele, fijne, genietbare deathdoom. Maar dan ineens slaat de sfeer om en worden er zowaar elektronische (synthesizer?) effecten toegevoegd, in een passage waarbij iedere drumslag van een dikke echo is voorzien. Ik waan mij in een pikkedonker bos, van waaruit ik de weg niet meer terug weet te vinden, zo net na het invallen van de nacht. Dit duurt even, totdat het nummer wederom met de traditionele deathdoom op gang wordt getrokken. Alsjeblieft zeg, wat een belachelijk vette opener.

 
Ceaseless Wheel of Becoming grijpt mij dan binnen een minuut voor de tweede keer naar de strot, wanneer de vocalist naast grunten ook nog niet al te fijnzinnig mijn gezicht onderkotst. Het doet mij denken aan net die paar glazen whisky te veel. En gadverdamme, wat een naargeestige sfeer ontstaat er dan. Funeral Leech heeft helemaal geen tempo nodig om te imponeren, maar kruipt en sluipt onverhoeds bij u via de achterzijde naar binnen om de boel letterlijk te verstieren. Na drie en een halve minuut krijgen we dan ook een geweldige vertraging voor de kiezen die het doomelement optimaal aan de oppervlakte laat komen. De toetsen versterken de intense sfeer nog eens en langzaam maar zeker draaien de heren mij de strot van de romp af. Als een kip zonder kop loop ik door de kamer, waarbij de totale flow mij op enigszins banale wijze in evenwicht tracht te houden. Tegen het einde luiden de kerkbellen al eens demonstratief om het einde der tijden, of de illusie der tijd aan te kondigen. Penance laat mij dan lichtjes hoofdschudden (nou ja, dat kan eigenlijk niet meer, maar goed…) en weet mij dan door de fijnmazige riffs op en neer te laten stuiteren. De waanzinnige vocalen ontspinnen in een schreeuwpartij van jewelste en duelleren dan ook tussen laag en hoog. Het lijkt nadien wel alsof er honderden fluisterende stemmen mijn niet meer fysiek aanwezige gehoororgaan penetreren, alvorens de woedende vocalen mij hun ongenoegen toebijten. Absolute georkestreerde waanzin!

Alsof het tot nu toe nog niet gewelddadig genoeg was, klapt Chronofixion er zwaar en bruut in. Het is een korter nummer met wat meer up-tempo passages, iets wat de band schijnbaar moeiteloos weet af te wisselen met het tragere werk. Noemenswaardig is ook het feit dat sommige teksten – ondanks de brute keelerupties – met enige moeite gewoon verstaanbaar zijn. Toch best wel eens fijn, want het voegt dan ook wel wat toe aan deze plaat. Het afsluitende, ruim elf minuten durende The Tower sloopt uw redacteur van dienst dan volledig. Na een sferische eruptie worden mijn botten onder het zware geweld verbrijzeld, mijn karkas ontdaan van huid en vlees en blijf ik enkel achter als een uit elkaar gevallen hoopje ellende, de toetsenpartijen nog net waarnemend. De scherpere vocalen overlappen tijdens dit nummer deels met een oergrunt, waardoor de aaseters al snel op mijn overblijfselen afkomen. Er is geen houden meer aan, de doodsmis is aanstaande, de illusie van tijd blijft over en eens te meer realiseer ik mij dat het een door mensen gecreëerd begrip is om enig houvast aan te ontlenen. Na een korte break gaat de band gewoon weer verder met het gerag en gestomp, om dan nog eens wat adembenemend gitaarwerk te etaleren. De laatste minuten zijn dan ook gruwelijk vet. Funeral Leech gaat in die zin over lijken, mocht u dat na het lezen van deze recensie nog niet door hebben… The Illusion Of Time is een bijzonder aanbevelingswaardig album.

Score:

92/100

Label:

Carbonized Records, 2024

Tracklisting:

  1. …And the Sky Wept
  2. Ceaseless Wheel of Becoming
  3. Penance
  4. Chronofixion
  5. The Tower

Line-up:

  • L – Drums, vocalen, synthesizers
  • Z – Gitaren
  • A – Gitaren
  • K – Bas

Links: