Fraser Edwards – The Architect

Geschreven door op 04-06-2020 om 18:50.

Deze review gaat niet over Dragonforce. Sterker nog, ik zal de naam Dragonforce slechts op noodzakelijke momenten aanhalen in deze review. Fraser Edwards is een muzikaal project dat geheel op zichzelf staat. Wel wordt de band duidelijk beïnvloed door een andere band. De band waar ik over spreek is een vrij bekende powermetalband met briljante gitaristen. Een band die sommigen onder u wellicht kennen onder de naam Dragonforce.

In hoeverre Fraser Edwards een band of een eenmansproject is, kan je jezelf afvragen. Fraser Edwards verzorgt op dit album namelijk zowel de gitaren, keyboards, songwriting en de productie en mixing. Hij krijgt daarbij vocale en ritmische ondersteuning van twee andere muzikanten, wiens namen niet de bandnaam zijn. Tony Lindgren heeft de mastering van dit album verzorgd. Nu is de vocalist geen totaal onbekende. Vocalist Richard Carnie en Fraser Edwards spelen namelijk beide in de powermetalband Ascension (en Sharky Sharky). The Architect is de opvolger van het in 2016 uitgebrachte album I Am God.

The Architect staat vol met vrolijke en speelse gitaarporno voorzien van mechanische drums die het ene atillerieschot na het andere afvuren. Het doet daarbij gelijk denken aan Dragonforce, zeker wanneer Richard Carnie zijn vrolijke roepjes doet. De titels en teksten zijn bovendien vrij hilarisch. Op Stop Saying We Sound Like Dragonforce doet de band een catchy gooi naar de troon, met gitaren die duidelijk verwijzen naar Through The Fire And The Flames, zij het alleen al omdat ze in dezelfde toonsoort gestemd zijn. The Deathzone doet de luisteraar even bijkomen van al dat gesoleer en gesweep. Maar serieus, hier wordt mijn favoriete artieste (grapje) Cheryl Cole een soort van gepersifleerd. De keyboards zijn spacey en de vocalen staan vurig vooraan te schijnen. Deze muziek is extreem vrolijk en daarmee een soort over-the-top Dragonforce.

Op Ruination zijn er ineens grunts te horen over de galopperende beat, wat een heel vette afwisseling geeft. De gitaar op Dio Volende Lo Faro speelt met countrymotiefjes en laat de razendsnelle speelstijl van Fraser Edwards goed doorkomen. Het is gewoonweg belachelijk hoe snel die gast kan shredden. Among The Stars start met een dreunend keyboard en verlangende vocalen. Ook hier wordt gebalanceerd op het randje van te graag willen. Nee, de band springt gewoon keihard van dat balanceerkoord af en breit eigenhandig een nieuwe trui van het koord. Op This World Can Be Ours masturbeert Fraser Edwards wederom zijn gitaar tot die van gekkigheid niet meer weet welke geluiden hij moet voortbrengen. Niet te doen dit. On My Own is een soort liefdeslied maar dan op hilarische wijze gebracht met een opera-achtige stem. Muzikaal gezien is er echter weinig om over te lachen, want ook hier domineert de gitaar, en de geharmoniseerde keyboards met de arcadespeelstijl.

The Architect is een leuk, vrolijk en humoristisch album van Dragonforce Fraser Edwards. Het is happy clappy en gericht op zo extreem mogelijk power metal spelen. Gitaren die werkelijk elke realiteit kwijt zijn en vocalen die zoetsappig de boel nog eens overbluffen. Een zeer wilde en kinderlijk vrolijke rit vol op het gaspedaal en maximaal vooraan. Alsof er drie gasten tegelijkertijd hun ’30 cm trots’ tegen je gezicht aan kwakken. Dit album kun je met een gerust hart aan je lijst met guilty pleasures toevoegen. En toch… Ergens blijf je aan die ene band denken, hoe heten ze ook alweer?

Score:

75/100

Label:

Eigen beheer, 2020

Tracklisting:

1. The Architect
2. Stop Saying We Sound Like Dragonforce
3. Warzone
4. The Death Zone
5. Ruination
6. Dio Volendo Lo Faro
7. Among The Stars
8. This World Can Be Ours
9. Sorrow Of The Loneliest Dragon
10. Crouching Comrades, Hidden Dragonforce
11. On My Own
12. Your Song

Line-up:

  • Fraser Edwards- Gitaar, basgitaar, keyboards
  • Richard Carnie – Vocalen
  • Andrew Scott – Drums

Links: