Equinox – The Cry of Gaïa
Eigen beheer, 2014
Het Franse Equinox brengt ons de debuutplaat genaamd The Cry of Gaïa. De groep uit Parijs speelt symphonic/progressive metal, en levert zo dus hun eerste plaat, zonder label. Naast de extreme metalgenres die ik tot nu toe heb gerecenseerd, hou ik op zijn tijd ook wel van een potje lekkere cheesy powermetal of symphonic metal, en ik had dus ook wel zin in deze release voor de afwisseling.
Het eerste nummer is een intro nummertje waar niks mis mee is, het voert de sfeer op en je voelt gelijk de cheesiness, op een goede manier. De eerste drie nummers na de eerste track zijn prima; voorzien van symfonische geluiden en pakkende melodieën. De zang van Emmanuel Creis (mooie achternaam) is over het algemeen wel sterk, maar soms op het valse randje. Vooral het nummer Wings of Fire is in dit opzicht heel sterk. Het vierde nummer is een ballad. Ik kan een aantal ballads van bands als Dragonforce of Hammerfall opnoemen waar ik verzot op ben, dit nummer hoort daar niet bij. Het nummer is ongelooflijk cheesy, en dan deze keer niet op de goede manier. Verder luistert het wel lekker weg, maar ik krijg er toch een Paul de Leeuw-gevoel bij, wat ik jammer vind voor een metalalbum. Na deze wat teleurstellende ballad krijgen we een cover van Queen. Ik ben geen groot fan van Queen, en deze track brengt daar geen verandering in, in mijn ogen hadden ze deze beter weg kunnen laten.
Na een gemixte eerste helft gaan we naar de tweede helft van het album. Track nummertje 7 is ook weer aan de cheesy kant, maar deze kan ermee door, en het is verder een prima nummer. De volgende drie nummers zijn min of meer hetzelfde verhaal; er is niet zoveel mis mee, maar het begint allemaal een beetje hetzelfde te klinken in mijn oren, en het kan mijn aandacht daardoor niet geheel vasthouden. De solo in het nummer In the Eye of Prophecy vind ik dan wel weer goed gedaan, en de refreinen van deze nummers blijven ondanks de weinige variatie wel catchy. Het 11e nummer is weer een ballad, genaamd Amber. Ook deze is weer minder goed dan ik zo graag had gewild, want ik denk dat deze band het wel in zich heeft een prachtige ballad te schrijven. Maar met de tweede van het album halen ze me toch weer een beeld voor de geest van Paul de Leeuw en Roel van Velzen die op de tv een liedje zingen waarbij het publiek gehoorzaam met de armen heen en weer zwaait. Jammer. Op naar de laatste track dan maar. Dit nummer heeft weer dezelfde kenmerken als de niet-ballad nummers, en ik kan er verder ook niet heel veel meer over zeggen dan dat het allemaal wel leuk en aardig is, maar nog steeds niet écht goed.
Het debuut album van Equinox is een album met iets te weinig inhoud in iets teveel tracks. Op de eerste helft van het album stonden wel een paar aardige nummers, het titelnummer en Wings of Fire zijn dan ook mijn favorieten. Maar daarna ging het toch iets teveel hetzelfde klinken, en de ballads op dit album halen de score ook niet omhoog. Verder is het voor wat het is een redelijk debuut, en ik denk wel dat de groep het in zich heeft om op hun tweede plaat een betere prestatie neer te zetten, die kans krijgen ze van mij. Kortom; een voldoende, maar geen denderend cijfer.
Tracklisting:
- Moon and Sun
- The Cry of Gaïa
- Time of the Chosen
- Wings of Fire
- I Had a Dream
- The Show Must Go On (Queen cover)
- Breath of Life
- In the Eye of Prophecy
- A Light in the Chaos
- The Gates of Universe
- Amber
- The End or Rebirth
Line-up:
- Inophis – gitaar
- Pascal Mulot – bas
- Aurelien Ouzoulias – drums
- Emmanuel Creis – zang
Links: