Enter Shikari – The Mindsweep
PIAS Records, 2014
Hoewel je mij wel op een housefeest kan zetten, heb ik altijd het gevoel dat ik in een zaal sta met of mannen die zittend plassen of met minstens duizend jaar gevangenis zijn opgescheept. En hoewel danceliefhebbers anders beweren, stelt de muziek niet veel voor. Via mijn vriendin ken ik een aantal gevestigde dj’s en ik schrik altijd van het gebrek aan muzikale opvoeding. Waar de gemiddelde metalhead echt wel wat nummers kent van The Beatles of The Rolling Stones en misschien ook wel iets van Miles Davis heeft staan, schiet de kennis bij housedj´s daar tekort. De weinige dj’s die wel op de hoogte zijn, gaan bijna altijd andere muziek maken en richten zich op jazz of contemporary. Draaien op feesten zorgt er dan voor dat de schoorsteen blijft roken. Enter Shikari neemt -net als veel jonge bands- dance wel serieus als muziekstroming. Sterker nog, ze maken een soort fifty-fifty verdeling tussen metal en deze muziekstroming. En ik moet toegeven dat ze deze verweving echt goed doen. Waar veel -core bands eerst metal spelen om vervolgens een heel hip house-intermezzo te incorporeren, hoor je bij Enter Shikari dance-melodietjes door gitaarriffs heen. Hierdoor plaatst de band zich eigenlijk meer in het rijtje van The Prodigy en Pedulum dan de -core genres.
In vergelijking met hun vorige album A Flesh Flood Of Colour, zitten er wat minder drum ‘n bass en dubstep elementen in. De nadruk ligt nu meer op dance. Hierdoor is de vergelijking met Pendulum snel gemaakt en heeft het album The Mindsweep wat minder ballen. Toegegeven, de hardstyle aan het einde (Slipshod) beukt wel en bij Anaesthetist komt er toch iets van dubstep terug. Laatstgenoemde nummer is dan ook meteen de beste van de cd, dus ik weet niet of Enter Shikari er goed mee heeft gedaan door dubstep er uit te gooien. Als ik cynisch denk, vermoed ik dat ze achter de trend aanhousen, nu dubstep niet meer zo hot is en hele middelbare scholen naar technoraves gaan. Maar eerlijk is eerlijk, de eerste helft van The Mindsweep is niet slecht. Het begint met een The Streets-achtig spoken word dat overgaat in een Audio Bully’s-achtige dance. De hits The Last Garrison en de eerder genoemde Anaesthetist zijn goed, evenals Never Let Go Of The Microscope. Ik vind deze nummers zelf een beetje iets weg hebben van Linkin’ Park of Senser, geslaagde poppy crossover tussen electronica en gitaarmuziek. Myopia is weer herkenbaar door de shouts en beukt ook wel goed terwijl There’s A Price On Your Head een beetje lijkt op System Of A Down inclusief oosterse input.
De rest van de plaat haalt helaas niet hetzelfde niveau. Hierdoor is The Mindsweep een mindere plaat dan A Flesh Flood Of Colour. Dieptepunten zijn wel The One True Colour en Dear Future Historians. Eerstgenoemde is een dik aangezet emonummer met strijkers terwijl Dear Future Historians een Coldplay-achtige pianoballad is die na vier minuten een soort rockopera-ontknoping krijgt. Slecht dus. De rest is kortweg gewoon te saai om te blijven hangen. Ik moet eerlijk erbij vertellen dat ik geen fan ben van Enter Shikari, waardoor de nummers die mij niet boeien bij iemand anders wel aan de goede kant van de streep vallen. Wanneer dit het geval is dan is The Mindsweep geen miskoop. Ben je zoals ik, neutraal tegenover Enter Shikari, dan is de plaat je geld niet waard.
Tracklisting:
- The Appeal & The Mindsweep I
- The One True Colour
- Anaesthetist
- The Last Garrison
- Never Let Go Of The Microscope
- Myopia
- Torn Apart
- interlude
- The Bank Of England
- There’s A Price On Your Head
- Dear Future Historians…
- The Appeal & The Mindsweep II
- Slipshock
Line-up:
- Roughton Reynolds – zang, keyboards, synths, electronica
- Liam Clewlow – gitaar, zang
- Chris Batten – bas, zang
- Rob Rolfe – drums, zang
Links: