Elyria – Reflection and Refraction
Dark Wings, 2016
Hé, jij daar! Klik hieronder eens de link aan en luister naar The Vigil. Nee echt, doe nou maar even! Ik wacht wel met schrijven.
Ja, dat klinkt bekend hè? Het nummer lijkt zó bizar veel op Overture 1928 en/of Metropolis, Pt. 1: The Miracle and The Sleeper (beide van Dream Theater) dat ik het niet anders dan ordinair jatwerk kan noemen. Als dit (na een korte intro) het eerste is wat je als band te bieden hebt, schiet je bij mij sowieso al in de minpunten. Elyria is de Zwitserse variant op Epica, met een gitarist in de gelederen die graag John Petrucci’s leraar had willen zijn. De op technische riffs geënte symfonische metal van dit alpenkwartet is eigenlijk een mix van twee albums: Enerzijds is er Dream Theater’s Train of Thought, anderzijds Epica’s Requiem for the Indifferent. Die combinatie is op papier geheel niet onaardig, maar klinkt in de praktijk zo weinig origineel dat ik een hele kluif had aan dit Reflection and Refraction, zoals Elyria haar album heeft genoemd.
Dat de muzikanten kunnen spelen staat buiten kijf. Helaas weten zij dat zelf ook en dus wordt er met enige regelmaat dusdanig uitgesloofd dat de rode draad van de nummers op de achtergrond raakt, verstoten door eindeloos gepiel in 17/53 maatsoorten. Vooral gitarist Oliver Weislogel vindt dat hij reuze interessante dingen kan op zijn instrument en staat zo prominent in de mix dat het gewoon irritant is. Daarnaast: wat de neuk heeft hij met zijn geluid gedaan in Blind?! Een Intertoys-gitaar, opgenomen in een Dixi, klinkt minder blikkerig.
Zangeres Patricia Clooney mag er zijn. Qua uiterlijk dan, want vocaal is het erg iel. Vooral in de stevigere passages wordt pijnlijk duidelijk dat zij erg zacht zingt en enkel door de versterker helemaal open te draaien hoorbaar is. U raadt het al: Elyria gaat niet voor de topscore. Als je als stoere metalband een album uitbrengt waarop het beste, meest muzikale nummer een ballad is (Virtues), moet je je eens achter de oren krabben. Als de heren en dame voor hun volgende langspeler nu eens hun ogen gericht houden op de nummers, en niet op hoe veel noten er in één seconden kunnen worden gepropt, waag ik mij graag nog eens aan hun muziek. Het talent, en daarmee de potentie, is er absoluut, maar de vier zijn nog te veel solist en te weinig bandlid. Daarnaast zou het creëren van een eigen geluid geen overbodige luxe zijn want de plagiaat die wordt gepleegd in het nummer waarmee ik deze recensie aftrapte, kan écht niet. Tot ze aan die punten hebben gewerkt verdwijnt Reflection and Refraction in mijn digitale platenkast om daar virtueel stof te verzamelen. Ohja, van mij geen cijfer. Ik mag het dan helemaal niks vinden, de band verdient een second opinion. Klik dus even de link naar Bandcamp aan en oordeel zelf.
Tracklisting:
- Open Portals
- The Vigil
- Blind
- Colour of Silence
- Salome
- Himan Caleidoscope
- Beyond Earth
- Only Words
- Faceless
- Mindshift
- Dreamwalker
- Virtues
- Distance
Line-up:
- Patricia Clooney – Vocalen
- Oliver Weislogel – Gitaar
- Stefan Mankiewicz – Bas
- Sascha Kaisler – Drums
Links: