Geschreven door Yves Pelgrims op 01-05-2025 om 19:00.
Het lijkt wel alsof de covidperiode het folkbedrijf Eluveitie goed te pakken heeft gehad. Zo komt in elk geval de band van Chrigel Glanzmann al jaren op mij over; als een vast merk dat je aankoopt en waarbij je weet wat je te wachten staat. Het moet echter gezegd worden dat de laatste plaat, Ategnatos, écht indruk wist te maken en misschien is het gewoon moeilijk om die glanstijd te evenaren. Die plaat stamt uit 2019 en dus krijgen we pas zes jaar later het vervolg met Ànv. Niet met al te veel wisselingen in de gelederen, enkel duikt er een nieuwe violiste op met de naam Lea-Sophie Fischer.
In elk geval is het sentiment heel anders op deze gewichtige nieuwkomer. Eluveitie lijkt een pak bozer te zijn en dat is al meteen van duidelijk met de deathmetalgitaren op opener Emerge. Uiteraard ondersteund door de gebruikelijke folkloristische frivoliteit, maar de Keltische stammen lijken wel op een donderend oorlogspad te zijn. Op The Prodigal Ones blijft die donkere lading aanwezig in de gitaren, maar de band kiest duidelijk voor meer epiek waardoor het nergens een verrassing is dat hier een clip van gemaakt is. Uiteraard met een vocaal duet om genoeg diversiteit aan te brengen. Een moshpittrack voor de liveshows, maar inhoudelijk heeft de band al veel betere hits gehad. Melodisch klinkt het wat flauw in samenhang met de zware baslaag.
Titeltrack Ànv is een diepgaand rustpunt geworden dat na het begin van de plaat erg welkom is, maar iets te kort als je het mij vraagt. Zangeres Fabienne laat in elk geval twee minuten en half horen wat ze waard is. Premonition buldert opnieuw, maar dit keer is er meer plaats voor gitaarsolo’s en folklore. Awen voelt oprecht anders aan en daar weet de band ook weer mee uit te pakken. Catchy zanglijnen, minder log en met melodische knapperigheid gebracht.
Na het intermezzo Anamcara schudt The Harvest weer wakker met melodeath en vocaal geweld. Memories of Innocence is dan weer dag en nacht verschil met zwierige Ierse folklore. Dit keer is het geheel zuiver instrumentaal en knoopt het mooi aan bij het ingetogen All Is One waar de zang van Fabienne weer een prima invulling aan weet te geven. Afsluiten doet de band met meer kracht, al zit in Aeon of the Crescent Moon een beetje van alles en is het daardoor misschien ook een van de betere tracks op deze nieuwe plaat. Melodische diepgang, fijne grooves en een mooie folkloristische verrijking in de tweede helft van het lied.
Met een nummer als Prophecy dat melancholisch klinkt en een typische outro vibe bevat, klopt het product van Eluveitie ook weer. Hier is prima over nagedacht: waar delen we de mokerslagen uit, waar zitten de rustpunten en waar springen we met die fluit en viool ertussen. Bij de muziek van deze Zwitsers gaat het echter ook om het gevoel en dat ligt gewoon lager dan bij de vorige plaat: minder epiek, minder folklore en meer geweld wat maakt dat dit een uitstekende plaat is, maar gewoon te weinig blijft hangen om écht indruk te maken. Ik spring live nog wel eens binnen om mee te zingen op Inis Mona en misschien blijft alles dan wel beter hangen.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
