Furieus. Verpletterend. Verpulverend. K-ei-hard (pun intended). Meedogenloos. Bruut. Onmenselijk.
Einde review.
Of toch niet? Misschien is dit wel wat te kort door de bocht en verdient deze band een deftige introductie en een diepgaandere analyse van hun artistieke antecedenten, filosofische opvattingen en esthetische karakteristieken. Bij deze. Eggs of Gomorrh is een Zwitserse band die naar eigen zeggen black/death metal brengt, maar zich tegelijk situeert binnen het war metal genre. Voor wie niet vertrouwd is met deze term: war metal is een blackmetalsubgenre dat wordt gekarakteriseerd door een chaotische cocktail van agressie, snelheid, een mottige productie en een flinke portie deathmetalinvloeden. Het is primair en ongefilterd. Naakt en primitief. Ruig en lo-fi. Het kan prachtig zijn in zijn eenvoud, maar ook net omwille van die eenvoud bestaat het risico dat het resulteert in iets dat plat, rommelig en vermoeiend is. Persoonlijk kan ik het genre best wel appreciëren, zolang de atmosfeer maar goed zit. Bands als Blasphemy, Archgoat, Revenge en Black Witchery zijn groot geworden met war metal en slagen erin om met de juiste sfeerschepping en af en toe (de illusie van) wat structuur, ritme en melodie een verrassend overdonderend en indrukwekkend eindproduct af te leveren.
Eggs of Gomorrh gaat in vergelijking met voornoemde bands nog een paar stapjes verder in zijn interpretatie van het genre. Om een nog primitievere sound te bekomen wordt er gekozen voor een steriel, bijna industrieel geluid en ligt de nadruk hier nóg uitdrukkelijker op agressie en snelheid. Van Zwitsers zou je eigenlijk een zekere mate van reserve en fijngevoeligheid verwachten, maar Eggs of Gomorrh doet hier dus absoluut niet aan mee. De band werd gevormd in 2008. Het duurde echter tot 2016 vooraleer eindelijk die eerste langspeler in elkaar was gebokst. Hun debuutalbum Rot Prophet klinkt even gemeen als de naam doet vermoeden: een verwoestende orkaan van geluid. Kort (27 minuten) maar zeer krachtig.
Drie jaar later is er nu dus Outpregnate. Persoonlijk vind ik dit zeventien minuten (ja, dit is een EP) pure waanzin. Waar je op Rot Prophet regelmatig nog wat aanknopingspunten had (een duidelijk herkenbare rif bijvoorbeeld) tussen de teringherrie door, zijn die op Outpregnate toch een stuk zeldzamer geworden. Dit album haalt je compleet uit je comfortzone (en als blackmetalliefhebber ben je toch al wat gewoon zou ik zo denken), en dat is vooral te wijten aan de grilligheid van de muziek. Op elk moment kan het ritme of het tempo plots volledig onverwacht omslaan en er zijn heel wat abrupte stops waardoor de continuïteit verloren gaat. En dat maakt Outpregnate bijzonder moeilijk te verteren. Elke vorm van samenhang of harmonie is volledig afwezig en dit zorgt voor een constant gevoel van onbehagen.
De intro (Gnaruris DCCXIV) is dreigend, kil en mechanisch, en zou niet misstaan op een industrialblackmetalplaat (ik denk hierbij bijvoorbeeld aan Blacklodge). Die koude, gevoelloze stemming is het hele album door aanwezig. De drums van GOATPERV_ (ja, echt) werken zich als een machine(geweer) doorheen de nummers, het gitaarwerk is gejaagd en apocalyptisch en wat B.N.G.V. uit zijn strot tevoorschijn tovert is een hees, laag geschreeuw dat stijf staat van de agressie. Alle elementen liggen evenwichtig in de mix, dus technisch gezien is hier niets op aan te merken. Maar het is heel duidelijk: dit heeft geenszins de bedoeling om mooi te klinken. Meer nog: Eggs of Gomorrh wentelt zich in de smerigheid van ons bestaan (de albumcover bevestigt dit overigens) en brengt het donkerste in zichzelf naar boven. Met een lekker vieze knipoog, getuige de songtitels (Prayeggrh). Enkel het laatste nummer klinkt wat toegankelijker, maar dat is dan natuurlijk net een cover van Domination Xtasy van Arkhon Infaustus.
Conclusie: Outpregnate is zwarter dan black metal en gemener dan menig deathmetalalbum. De muziek ligt dichter bij Diocletian dan bij pakweg Archgoat. In een review van Rot Prophet las ik ooit ‘Eggs of Gomorrh take no prisoners’. Dat vat het mooi samen. Het is niet mooi, en eerlijk gezegd vind ik het ook niet bijzonder beklijvend. Persoonlijk vind ik black metal en death metal als cola en rum. Ik ben verzot op cola en hou ook wel van een glaasje rum op zijn tijd. Giet je wat rum bij mijn cola, dan smaakt dat af en toe wel naar meer. Maar heel vaak krijg ik er ook gewoon een vervelende koppijn van. Ik besef dat niet iedereen deze mening deelt, dus als jij die overtuigde rum-cola fan bent, dan is Outpregnate misschien echt iets voor jou!
Label:
Krucyator Productions, 2019
Tracklisting:
- Gnaruris DCCXIV
- Deathinjekt
- Prophetyphus
- Prayeggrh
- Outpregnate
- Domination Xtasy (Arkhon Infaustus cover)
Line-up:
- B.N.G.V – Stem
- GOATPERV_ – Drums
- J.FHRR – Gitaar
Links: