Kom ik toch ineens weer de fysieke promo tegen van Dusk Of Delusion’s (F)unfair tegen. Ik twijfelde of ik de recensie nog zou gaan doen, want het album van de Fransozen stamt uit maart van vorig jaar en ik herinner me het genre dat vertegenwoordigd wordt door deze band. De titel is een zinspeling dat zowel op de albumhoes als op de nummers wordt uitgebeeld, waarbij een Amerikaanse circuskermis de setting vormt. Een nieuwe luisterbeurt volgde alsnog en ik wist weer waarom ik het album destijds na de helft eraf had gezet. Niet omdat ik het zwaar kloten vond, maar gewoon omdat ik sinds mijn zestiende verjaardag niet meer warm kan worden van nieuw materiaal van dit soort bands.
Dusk Of Delusion is een groepering die teruggrijpt op de metal van het begin van het millennium. Juist ja, de nu-metal. Knorrende gitaren, palm-muting, tienerangst, afwisselingen tussen zang en geschreeuw of zelfs boze blanke rappers. U kent het allemaal nog wel. Toch zou het te makkelijk zijn om de band af te schilderen als zomaar een inwisselbare copycat. Hadden deze mannen zich destijds opgericht, dan had de band zich – zoals Mudvayne – zeker kunnen onderscheiden in de tsunami van witte rappers, dj’s, drollenvanger en felgekleurde dreadlocks die de metal voor even van binnen wisten te domineren, want om eerlijk te zijn zit hier meer talent in dan bands als Coal Chamber, Drowning Pool en Powerman 5000 bij elkaar. Bands die één lekkere hit wisten te maken om op te teren en vervolgens slechts overtollig oorsmeer wisten te produceren.
(F)unfair kenmerkt zich door echte riffs vol groove en gitaarsolo’s, waarvan dat laatste aspect altijd afwezig was in het genre waar de band een groot deel van zijn invloeden vandaan haalt. Het is daarmee eigenlijk een indrukwekkend debuut geworden. Gezien de populariteit van bands als Five Finger Death Punch en All That Remains, is er waarschijnlijk nog volop vraag zijn naar de melodische grooves van Dusk Of Delusion. Zijn dit de bands waar jouw hart sneller van gaat kloppen – en niet omdat je er een hekel aan hebt – dan is Dusk Of Delusion de band die je volkomen ‘dope’ gaat vinden. Tel dan gerust tien punten bovenop de score.
Score:
70/100
Label:
Fantai’Zic Productions, 2018
Tracklisting:
- Insanity
- White Words
- Strings On Your Arms
- The Juggler
- All You Can See
- Siamese Versality
- Sharpest Cards
- Fortune Teller
- Casanova
- The Sideshow Attraction
- Wooden Horses
- Take Me
Line-up:
- Romuald Carre – Drums
- Claude Colmars – Gitaar, Achtergrondzang
- Benoit Guillot – Leadzang
- Matthieu Morand – Gitaar
- Julien Skorka – Bas, Achtergrondzang
Links: