Doomsday Ceremony – Black Heart
Cogumelo Records, 2016
Tijdens de eerste luisterbeurt van Black Heart was ik er van overtuigd dat de band die ik aanhoorde, Doomsday Ceremony, uit Duitsland of Italië afkomstig was. Niets bleek minder waar: het kwintet huist in het Braziliaanse Curitiba, aan de tropische kusten van de Atlantische Oceaan. Verwacht van deze heren echter geen zweterige ghettometal in de stijl van ‘die andere’ Braziliaanse band, maar melodische black die in geen enkel opzicht doet denken aan het heerlijke Zuid-Atlantische klimaat.
Neen, de metalen die Doomsday Ceremony voorschotelt klinken meer Europees dan Merkel en Hollande die angstvallig proberen alle infantiele Brexit-stemmers te vriend te houden, terwijl ome Poetin verlekkerd met zijn broek op zijn knietjes toekijkt. Denk aan Immortal, After Forever ten tijde van Prison of Desire en een vleugje Ensiferum of zelfs Cradle of Filth. De melodie staat centraal op Black Heart, en ondersteunt samen met galopperende drums de sterk op Abbath zijn stem lijkende vocalen. Het is gedurende het hele album gitaarsolo galore, die op het bedje van keyboardkoren lekker episch klinken.
Tot zo ver de pluspunten, want helaas heeft Black Heart ook een keerzijde. Laten we beginnen met de teksten. De volgende regels komen bijvoorbeeld uit de titeltrack: ”We are free, we’ve got the black heart. We’re sons of evil, warriors of the black metal.” Juist ja.. Heerlijk trve toch? Goed, niet iedereen struikelt over dergelijk pretentieuze teksten, en dus zie ik dat door de vingers. Waar ik echter niet omheen kan zijn de fade-outs in verschillende nummers. Onbegrijpelijk vind ik het dat een band prima nummers van rond de vijf minuten per stuk kan schrijven, maar niet in staat is er een fatsoenlijk einde aan de breien! Een keer een fade-out? Nou vooruit. Maar de opener van de plaat en diens opvolger meteen als een nachtkaarsje uit laten branden? Laat me niet lachen! Bovendien lijken twee intro’s in het midden van de plaat mij wat overbodig.
Al met al is Black Heart geen slecht album hoor. Door wat amateuristische schoonheidsfoutjes had het echter allemaal nog net iets beter gekund. De oer-Europese sound is weinig verrassend maar wel erg lekker, en de mix van invloeden uit eerder genoemde bands werkt prima. Kun je door de minpunten in de derde alinea van deze recensie heen luisteren, tel dan gerust tien punten bij onderstaande score op.
Tracklisting:
- Vultures of War
- I Am
- Voice of the Darkness
- Intro
- Slaves of Sin
- Intro
- Black Heart
- Valley of the Shadows
- Fury
Line-up:
- Moloch – Vocalen
- Ciriato – Gitaar
- Rieche – Gitaar
- Shaitan – Bas
- Wolff – Drums
Links: