Diaboli – Invocation
Northern Heritage Records, 2010
Als ik op vakantie ga, dan probeer ik altijd te zoeken naar plekjes waar de
natuur nog ongerept is. In onze contreien is dat zo goed als onmogelijk. Ga maar
eens op een willekeurige plek in een bos staan en draai 180 graden rond je as.
Je zult merken dat er altijd wel ergens een hekje, paaltje, bordje of pad te
zien is die de menselijke invloed op de natuur verraadt. Plekken zonder die
tekenen worden steeds zeldzamer en daarom wordt het elk jaar moeilijker om ze te
vinden. Vanwaar deze beschouwing? Wel, Diaboli geeft mij een beetje
hetzelfde gevoel als een plek in de natuur waar ik nergens de menselijke hand in
herken. Diaboli is wel door mensen gemaakt, maar in mijn oren klinkt dit
heerlijk ongerept.
Diaboli werd opgericht in 1992 (voor 1995 heette de band Sigillum
Diaboli) en mag dus gerust één van de sterkhouders van de Finse scene
genoemd worden. Tot 2001 was de band een duo, maar sinds de zelfmoord van zanger
Hrim Grimn’r is Pete Ilvespakka het enige overgebleven lid. Reken daarbij de
gevangenisstraffen die beide heren op hun cv hebben staan en je weet dat het
hier om een band van de oude stempel gaat.
De muziek dan. Die klinkt zoals verwacht zo old school als de pest. Denk aan het
oudste (demo)werk van Impaled Nazarene, de eerste platen van Beherit
en – dankzij de diepe schreeuw – zelfs het stokoude Goat Vulva. Die bands
haalden natuurlijk zelf hun mosterd bij Hellhammer en het vroege werk van
Bathory. Niet verwonderlijk dus dat ook de geest van die bands op
Invocation rondwaart. Een nummer als Dawn of End had overigens niet
misstaan op het debuut van pakweg Ancient.
Het geheel klinkt alsof het ergens begin jaren ’90 is opgenomen in een
groezelige studio met een bejaarde geluidstechnicus. En ook dat zorgt voor een
zeer authentieke sfeer. Als een jonge band dit had uitgebracht, dan had je ze
kunnen beschuldigen van na-aperij of stijlplagiaat. Maar Diaboli is nu
eenmaal zelf één van de bands die de krijtlijnen van deze stijl destijds hebben
uitgezet. Hun hang naar het verleden wordt hen dus vergeven. Meer zelfs,
Invocation klinkt zo old school dat dit anno 2010 weer als fris kan worden
ervaren.
Maar goed, dat laatste fantaseer ik er misschien bij. Feit is dat dit soort
black metal mij aan het hart ligt en Invocation is zondermeer een
sterke plaat. Diaboli mag dan niet meteen thuishoren in absolute top van
destijds, ze hebben tenminste stug verdergezet (gevangenisstraffen
uitgezonderd). Voer voor ouwe zakken en mensen met een old school-fetish.
Tracklisting:
- Baptized in Blood
- Collective Hallucination
- Utopian Vision
- Return to Reality
- Dawn of End
- I Spit to Your Cross
- A World to Burn
- Die So You Can Live
- The Fire Eternal
- Invocation
Line-up:
- Pete Ilvespakka – All Instruments, Vocals
Links: