Diablo – When All The Rivers Are Silent

Geschreven door op 28-03-2022 om 21:19.

Diablo is terug met een nieuw album. De naam zegt u misschien niet direct veel, maar in Finland is deze band gigantisch groot. Tweemaal slaagde Diablo er immers in om de nummer één-positie in de Finse albumhitlijst te veroveren. Een puike prestatie voor een metalband, zelfs in een metalgek land als Finland. Deze nieuwe plaat is in het thuisland dan ook opnieuw ingeslagen als een bom. Liefhebbers van Scandinavische melodieuze death mogen alvast beginnen te kwijlen want het album is sinds eind februari ook bij ons te beluisteren.

De band komt oorspronkelijk uit Kalajoki, een kleine gemeente in Finland die langs een gelijknamige rivier ligt. When All The Rivers Are Silent is met andere woorden een nostalgische terugkeer naar de roots van de band. Het album handelt verder over dieptepunten in het leven en hoe je er als mens weer bovenop geraakt. Ideale onderwerpen dus om vier melodieuze Finnen op los te laten.

Zeven jaar. Zo lang hebben ze in Finland moeten wachten op een nieuw album van deze band. Dat is lang. Zeker als je weet dat de voorganger in 2015 dus nummer één werd in het hoge noorden. Het was het wachten alleszins waard want deze plaat is bij momenten best goed. Je moet er natuurlijk voor zijn. De bandleden zelf dwepen zwaar met old school-thrashbands als Testament, Coroner en Slayer en brachten hun puisterige puberjaren door met de melodische death van Göteborgbands als Dark Tranquillity, Hypocrisy en In Flames. Verder hebben de bandleden in het verleden hun bewondering voor bands als Opeth, Queensrÿche en Meshuggah nooit onder stoelen of banken gestoken. 

Het maakt dat de muziek van onze Finse protagonisten een mengeling is van al deze invloeden. Diablo wordt een melodieuze deathmetalband genoemd, maar ik ben het daar niet helemaal mee eens. De band brengt eerder melodieuze thrash of groove metal met een zekere progressieve inslag. Een nummer als The Stranger lijkt zelfs te djenten! Ik zou het een soort Meshuggah light durven noemen. Verder blijven tracks als The Well Of Grief, Unhola en Parathon zeker hangen. Die laatste is zonder meer het meest thrashy nummer op het album, zij het dan opnieuw met een spat melodieuze metal erop.

Diablo neemt zijn tijd voor het maken van een album. Dat is bekend. Er wordt hierbij veel aandacht gestoken in details. Zo staat op bijna ieder Diablo-album een nummer met dezelfde titel als een Coroner-nummer. D.O.A. op Mimic47 (2006), Voyage To Eternity op Silver Horizon (2015) of Read My Scars op Eternium (2004). Op dit nieuwste album vond ik echter geen referentie naar Coroner, maar de Finnen kennende zal ik wel iets over het hoofd zien. Deze When All The Rivers Are Silent is een leuke plaat geworden waar de fans zeker wel even zoet mee zullen zijn. Edoch, persoonlijk is het mij soms wat té melodieus. Ik vind Eternium uit 2004 nog steeds een betere plaat – op dat ene rapnummer na dan – en vrees dat dit altijd zo zal blijven. Diablo mag dan wel hoog oplopen met Coroner, Slayer en zelfs Fear Factory, in de praktijk overheerst – zeker op de laatste platen – het melodieuze meer en meer. Iets voor de liefhebbers van dit genre dus.

Toevoeging: De plaat haalde ondertussen in thuisland Finland opnieuw de eerste plaats in de hitlijst. Het is dus de derde keer dat de band dit voor mekaar kreeg. Sterk hoor.

Score:

80/100

Label:

Odyssey Music, 2022

Tracklisting:

  1. The Well Of Grief
  2. Unhola
  3. Grace Under Pressure
  4. Jack Of All Mistakes
  5. Titan
  6. The Stranger
  7. The Extinctionist
  8. Shackles Of Fear
  9. Parathon
  10. When The Rivers Are Silent

Line-up:

  • Rainer Nygård – Zang, gitaar
  • Marko Utriainen – Gitaar
  • Aadolf Virtanen – Basgitaar
  • Heikki Malmberg – Drums

Links: