Deicide – To Hell with God
Century Media, 2011
Deicide loopt al een paar jaar niet meer zo lekker. Na de release van
Scars of the Crucifix – wat een soort return-to-form was – verlieten de
gebroeders Hoffman de band en sindsdien loopt niks meer zoals het hoort bij de
death metal-band. The Stench of Redemption was een knap album, niet
helemaal zoals we van Deicide gewend zijn, maar niettemin knap. De
navolgende tours waren een fiasco met als triest hoogtepunt een door Europa
tourende band met verschillende vervangers op zang. Als opperhoofd Glenn Benton
er bij de Amerikaanse optredens bijkomt, staat hij ook nog ‘s elke avond zo zat
als een kanon op het podium. Beschamend.
Twee jaar later volgt een nieuwe plaat – Till Death Do Us Part – die
vrijwel geheel wordt ingespeeld door drummer Steve Asheim. Gitarist Jack Owen
beleeft meer plezier aan zijn eigen bandje (Adrift) en Ralph Santolla
(die de band dan al verlaten heeft) komt voornamelijk uit beleefdheid nog wat
solo’s inspelen. De plaat klinkt futloos en gaat al snel vervelen (ja, ik heb ‘m
zelf ook te hoog ingeschat). Steve Asheim – inmiddels bandleider tegen wil en
dank – denkt er zelf even over om zich volledig op zijn nieuwe band (Order of
Ennead) te concentreren en Deicide op te heffen.
Zo’n vaart loopt het niet. Glenn Benton lijkt zijn persoonlijke zaakjes weer op
een rij te hebben, Jack is weer gemotiveerd, Steve zag de tweede plaat van
Order of Ennead floppen en Ralph meldt zich ten vierden male ook weer aan
het front (ik vermoed tot Obituary weer beslist op pad te gaan). Wat nog
belangrijker is: er is een nieuw album, getiteld To Hell with God.
Het eerste wat opvalt is dat het geluid deze keer wel dik in orde is. De band
heeft beroep gedaan op producer Mark Lewis (o.a. The Black Dahlia Murder,
DevilDriver) en dat resulteert in een kristalhelder, maar toch
in-your-face geluid. Wat dat betreft hoor je ons alvast niet klagen.
De muziek dan. Die is best te pruimen, maar vertoont toch weer de (on)nodige
verschuivingen. Zo wordt er nauwgezet op toegezien dat de bekende start-stop
intro’s van de nummers weer volop aanwezig zijn. Dat zorgt immers voor
herkenbaarheid. Ook zijn veel riffs onmiskenbaar Deicide. Anderzijds is
er deze keer wel heel veel gespiekt bij Slayer. Ja, dat leest u goed.
Vooral de nummers die door Jack Owen zijn geschreven zitten vol verwijzingen
naar de bekende thrashers. Of dat een goeie zaak is? Het zorgt er in ieder geval
voor dat we een minder uniek geluid horen, zoveel is zeker.
En Glenn? Die zingt weer als vijftien jaar geleden. Verstaanbaar en toch
snoeihard. En ik die dacht dat zijn stem naar de knoppen was. Niet dus.
Allerminst.
Heeft dit alles nu een degelijk album opgeleverd? Ja en neen. Ik wil kritischer
zijn dan bij de voorganger. To Hell with God is een onderhoudend death
metal-album vol pakkende riffs, rake hooks en heerlijk demonische zang. Door de
Slayeriaanse invloeden heeft men echter ook minder eigen smoel. Bovendien mis ik
een beetje de kwaadaardige dreiging die de klassiekers van de band wel hadden.
Zouden de Hoffman-broertjes toch meer invloed hebben gehad dan de band
tegenwoordig zelf beweert? We zullen het zien wanneer later dit jaar het debuut
van Amon op ons wordt losgelaten. Tot die tijd doen we het even met To
Hell with God en we zullen ons waarschijnlijk niet vervelen.
Tracklisting:
- To Hell With God
- Save Your
- Witness Of Death
- Conviction
- Empowered By Blasphemy
- Angels In Hell
- Hang In Agony Until You’re Dead
- Servant Of The Enemy
- Into The Darkness You Go
- How Can You Call Yourself A God
Line-up:
- Glen Benton – Vocals, Bass
- Jack Owen – Guitar
- Ralph Santolla – Guitar
- Steve Asheim – Drums
Links: