10 Years Gone, de zoveelste live-plaat van 2020. Op 1 juni 2010 bracht de notoire band Deafheaven uit San Francisco zijn eerste demo uit via Bandcamp. Om deze mijlpaal te vieren, was dit jaar een wereldtour gepland met een setlist die het prille begin en de ontwikkeling tot het heden viert. Door bekende redenen konden de mannen niet gaan toeren, dus besloten ze de setlist live in de studio op te nemen en uit te brengen onder de noemer 10 Years Gone (een verwijzing naar het nummer van Led Zeppelin?).
Laat ik beginnen met mijn onpopulaire mening dat Deafheaven qua houding meer ‘metal’ is dan het zoveelste blackmetalbandje dat de muzikale en esthetische stijl van de first wave van black metal kopieert en daarmee niets weet te vernieuwen door een gebrek aan originaliteit. Harde kritieken als ‘false’ metal van puristen op één van de meest vernieuwende albums van het millennium, Deafheaven‘s Sunbather, leggen de Amerikaanse heren eigenwijs naast zich neer en gaan door met hetgeen waar ze zelf zin in hebben. Deafheaven conformeert zich gelukkig niet aan de verwachtingen van onze geliefde maar bekrompen blackmetalscene. Sterker nog, het album Ordinary Corrupt Human Love uit 2018 staat stijf van de fabelachtige shoegazepassages en zweeft als een lichtgevende post-rock waas. Hiermee levert Deafheaven een grotere bijdrage aan de evolutie aan ons gegeerde genre dan bijvoorbeeld een Marduk die met de laatste plaat Viktoria (hoe goed ik deze ook vind) weinig nieuws te vertellen heeft. Discussies over óf en hoe ‘trve’ Deafheaven is interesseren me dan ook niet. Die energie stop ik liever in het genieten van de muziek. Het is namelijk geen blackmetalband, maar is wel vier albums lang het genre aan het overstijgen. Deafheaven is genre-agnostisch wat leidt tot grote hoogten door een bedwelmende mix die de band agressief en toch ontwapend laat zijn.
Goed, door naar de nummers op 10 Years Gone. Bijzondere aandacht gaat uit naar Daedalus (een uitvinder uit de Griekse mythologie bekend van het labyrint van Knossos en de vleugels van zijn zoon Icarus). Dit is het allereerste nummer dat Deafheaven heeft geschreven, maar is zéér zelden op de setlist geplaatst. George Clarke’s screams klinken zoals altijd rauw, raspend en weten te vervoeren.
Tot slot zijn maar liefst drie van de acht nummers op 10 Years Gone afkomstig van het iconische en onovertroffen Sunbather. De tegenstelling tussen het hypnotiserend pulseren van Vertigo met duizelingwekkend gitaarspel en de rustgevende melodieën van The Pecan Tree met vluchtige momenten van pure schoonheid is duidelijk uitgekozen. De afsluiter is logischerwijs Dream House, zoals we ook gewend zijn bij live optredens. Het contrast tussen het grote, mooie einde en het grote, tragische einde zit in de tekst verweven als de wens om samen in een droom heen te gaan. Wat mij betreft vat dit perfect samen waar de muziek van Deafheaven voor staat: de euforie en de tristesse van het leven die ons bestaan zo bijzonder maken.
10 Years Gone is alles overziend een kleurrijk palet van alle menselijke emoties en een kleine interim in het verhaal van Deafheaven. Het is geen grootste hitjes parade (anders was wel voor het Grammy-genomineerde Honeycomb gekozen in plaats van Glint om het album Ordinary Corrupt Human Love te vertegenwoordigen), maar een zorgvuldige selectie die de veelzijdigheid en groei kordaat tentoonstelt. De aanbeveling is dan ook om deze plaat aan te schaffen om de band toch nog een klein beetje te kunnen supporten dit jaar, omdat we dat helaas niet konden in de 013 afgelopen juli.
Label:
Sargent House, 2020
Tracklisting:
- From The Kettle Onto The Coil
- Daedalus
- Vertigo
- Language Games
- Glint
- Baby Blue
- The Pecan Tree
- Dream House
Line-up:
- George Clarke – Vocalen, keyboard
- Kerry McCoy – Gitaar, basgitaar
- Daniel Tracy – Drums
- Shiv Mehra – Gitaar
- Chris Johnson – Basgitaar
Links: