Dead Crown – The Warriors Way
Managarm Productions, 2014
Eenmans blackmetal-projecten, waar zou Zware Metalen zijn zonder deze oneindige stroom aan middelmatigheid? En waarom is het bijna altijd blackmetal? Waarom worden we niet overspoeld met albums van mensen die in hun eentje op de slaapkamer djent of powermetal aan het maken zijn? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Om te compenseren dan maar een paar feiten: Dead Crown komt uit Frankrijk en maakt epic blackmetal met een ambient tintje. The Warrior’s Way is de tweede full-length die maarliefst drie jaar op zich heeft laten wachten. Normaal gezien een redelijk normale periode om over een plaat te doen, ware het niet dat elke muzikant met een beetje talent in een weekendje een beter album had kunnen produceren.
Nogal stevige woorden die hier worden gesproken, dus is het misschien een goed idee om die wat te onderbouwen. De voornaamste reden dat het album er zo van langs krijgt, is omdat het zo ontiegelijk saai is. Ik zou iedereen met slaapstoornissen alvorens naar cosmetische middelen te grijpen eerst een paar nachtjes Dead Crown aanraden, want de kans dat je na drie á vier nummers je ogen nog open weet te houden schat ik vrij klein in. Dit komt omdat werkelijk elk nummer van begin tot eind uit een paar herhalende akkoorden bestaat; geen refrein, couplet of bridge te herkennen. Dit heeft er wel toe geleid dat ik een nieuw spelletje heb uitgevonden waarbij het doel is om naar een later punt in het nummer te springen zonder van akkoord te veranderen. Aangezien de kans meestal één op vier is kan je eigenlijk niet eens van een echte uitdaging spreken.
Niet dat het per se slecht is om veel herhaling in je muziek te hebben, luister bijvoorbeeld eens naar de EP Thorn van Enslaved, maar het is ontzettend moeilijk om dit op een goeie manier te doen en tot een resultaat te komen dat ook daadwerkelijk interessant is om naar te luisteren. Naast dit alles hebben we ook nog te maken met het overmatig gebruik van de meest cheesy synthesizer-geluiden die ik in lange tijden heb gehoord en het feit dat de cleane zang van de beste man nou ook niet echt iets is om over naar huis te schrijven. De geprogrammeerde drums en percussie raken soms uit de maat (hoe hij dat weet klaar te spelen is voor mij ook een mysterie) en de weinige harmonie die er is, komt ook nog eens enorm cliché over.
Dit is het gedeelte waar ik normaal gezien nog wat punten aandraag om de negatieve toon van de recensie wat tegengewicht te bieden, maar ik ben bang dat ik hier daadwerkelijk met mijn mond vol tanden sta. In het laatste nummer (outro daargelaten) Moonwolf zijn bovenstaande kritieken in mindere mate aanwezig en dit is bij deze dan ook de luistertip, ware het niet dat het alsnog zo slecht is dat ik je nog eerder aan zou raden om vijf minuten lang roestige spijkers in je oren te duwen. Dikke onvoldoende en weg ermee.
Tracklisting:
- Mjöllnir
- Echoes from the Past
- Giants of Stone
- I Am the Storm
- Father
- Endless Landscape
- The Warrior’s Way
- Moonwolf
- In the Mist
Line-up:
- Fausto – Alles
Links: