Dark Funeral – Angelus Exuro Pro Eternus
Regain Records, 2009
Godverdomme het is zo ver. Ik zou ze bijna de hel in prijzen, Dark Funeral. Attera Totus Sanctus is gewoon ultiem sterk black metal-materiaal en draai ik bijzonder veel. Net als Diabolis Interium trouwens. Ja, het is soms kinderachtig en whatever nog allemaal en ze verkopen t-shirts als zoete broodjes (ik heb er zelf een zestal denk ik). Ja, het is Satan, 666, demonen en nog van dat. Van mij mag het allemaal, zolang ze schitterende nummers blijven maken in hun typische furieuze stijl met een intense kleverigheid qua sound en teksten. Angelus Exuro Pro Eternus dus. Vier jaar hebben we er op moeten wachten. Daarvoor was het ook al vier jaar wachten. Veel te fucking lang trouwens! Wat er gebeurd is de laatste vier jaar? Vette DVD’s en het vertrek van drummer Matte Modin. Dikke tegenvaller als je het mij vraagt. Matte is een uniek geval, weinigen hebben zoveel kracht en techniek. Wie zijn vervanger is? Dominator. Wie dat is? Een bandslet, vooral in death metal-kringen. Hij is actief in bijvoorbeeld Aeon, een mega-vette death metal band waar hij alles bij elkaar roste als een maniak. Hij drumde ook Alleviation of Pain van Chastisement bijeen, niet toevallig mijn favoriete melo-thrash/death album ever. Over naar de nieuwe Dark Funeral.
Als voorproever kregen we het door MySpace gewraakte My Funeral te horen. Na de volledige plaat gehoord te hebben kan ik alvast vertellen dat dit nummer totaal niet representatief is voor de rest van het album. The End of Human Race (lidwoord vergeten?) raast als vanouds en bezit een dodelijk pakkende gitaarlijn, net als The Birth of the Vampiir of My Latex Queen trouwens. Die nummers dreigen meer dan die op de vorige twee albums maar slaan niet toe met catchy refreinen of ritmes. Het is een terugkeer geworden naar de begindagen van de band, zelfs verder terug. Op Stigmata horen we voor het eerst een soort van toegankelijker Dark Funeral terugkeren dankzij het vele Stigmata-scanderen. En toch is het niet meer dat pakkende en plakkende van de vorige twee albums. Wat zeg ik, zelfs My Dark Desires was snediger.
My Funeral dan. Ja, eigenlijk is dit een ballad geworden… Leuk gitaarwerk, super samenspel dat een demonisch geluid voortbrengt door de langs elkaar heenlopende voor- en achtergrondsnaren. Verder gewoon saai en niet bijzonder overtuigend Dark Funeral-materiaal. Net hetzelfde bij het titelnummer, al is het gitaarwerk daar nóg beter… betoverend zelfs. Gewoonweg jammer dat er geen betere nummers op staan eigenlijk, want er zit veel potentieel in deze plaat. Check bijvoorbeeld de killer-riff in het middenstuk van Demons of Five. Eigenlijk is dat op iedere Dark Funeral-plaat zo, maar nu is het gewoon het sterkste element geworden. Drummer Dominator mag dan wel zijn stinkende best doen, hij haalt alleen supersnelheden. Er is veel te weinig variatie, hij zet zijn stempel nergens op (behalve even op Declaration of Hate met wat donderslagen) en blijft onderdoen ten opzichte van Matte Modin. Als je het mij vraagt hoort hij gewoon niet thuis bij Dark Funeral.
Ik kan nog wel verder doorbomen over de productie, het artwork, de vocalen, de composities en nog 666 (waar zijn ze naartoe?) andere dingen… het komt er gewoon op neer dat ik ontgoocheld ben. Ja, het is een terugkeer naar de begindagen, naar pure furieuze black metal, maar er is ingeboet aan kwaliteit. Een Dark Funeral-album moet gewoon 85+ zijn! Desondanks beter dan de meeste black metal-middelmatigheid out there.
Tracklisting:
- The End of Human Race
- The Birth of the Vampiir
- Stigmata
- My Funeral
- Angelus Exuro pro Eternus
- Demons of Five
- Declaration of Hate
- In My Dreams
- My Latex Queen
Line-up:
- Emperor Magus Caligula (Masse Bromberg) – Vocals, Bass
- Lord Ahriman (Micke Svanberg) – Guitar
- Chaq Mol (Bo Karlsson) – Guitar
- B-Force – Bass
- Dominator (Nils Fjellström) – Drums
Links: