Cult of Luna – Somewhere Along the Highway
Earache, 2006
Kon de voice-over op de promo van de laatste Decapitated bij mij de pret niet echt drukken, bij een band als Cult of Luna zorgt deze vervelende anti-download maatregel ervoor dat ik niet normaal naar deze cd kan luisteren. Het is ook onmogelijk natuurlijk om de sfeer van een dergelijke plaat te beleven, wanneer je concentratie om de twee minuten bruut verstoord wordt door dat verschrikkelijke You’re listening to the new Cult of Luna album,…. Twee dingen dus die ik kon doen: mijn irritatiegrens opzoeken en een recensie schrijven op basis van de door Earache gestuurde promo, of deze richting prullenbak lanceren en wachten tot ie in de winkels ligt. Dat laatste heb ik dus maar gedaan.
Na het wat hardere, meer rechttoe rechtaan werk op het zelfgetitelde debuut en op het schitterende The Beyond, lieten deze Zweden op het in 2004 verschenen Salvation horen welke richting ze muzikaal op wilden. Op dit Somewhere Along the Highway wordt zoals verwacht deze koers voortgezet: langgerekte nummers, waarbij vooral dynamiek en de opbouw van de nummers centraal staan. Een band als Neurosis is uiteraard nog steeds van grote invloed (het zwaarmoedige nummer And With Her Came the Birds is in dit geval een erg goed voorbeeld), maar Cult of Luna heeft wel degelijk een eigen sound weten te ontwikkelen. Neem een nummer als Finland: een van de mooist opgebouwde nummers die ik ooit heb gehoord! De band weet zonder moeite van het ene thema in het andere te springen zonder ook maar ergens geforceerd over te komen. Langzaam wordt dit nummer naar de climax gestuurd en het hele stuk bezorgt mij overal kippenvel! Wat een prachtnummer! Zoals collega Hendriksen in zijn Salvation review al vermeldde, is de band een genie in de kunst van het weglaten. De schreeuwzang van Klas Rydberg wordt ingezet wanneer deze ook daadwerkelijk iets kan bijdragen aan het geheel en hetzelfde geldt ook voor de flarden toetsen, die af en toe een erg mooi effect hebben.
Gelukkig is dit nummer niet het enige hoogtepunt van de plaat. Ik zal niet alle nummers gaan ontleden (lijkt me vrij overbodig), maar ik kan je vertellen dat het niveau op een constant hoog niveau blijft. Okee, om dan nog één persoonlijk hoogtepunt te noemen: Dim. Dit nummer is tot aan de negende minuut één lange muzikale trip, waarin al het moois wat de band te bieden heeft naar voren komt, waarna uiteindelijk het geheel openbarst met een ferme riff en die typische schreeuw. Grandioos!
Is deze plaat dan ook beter dan Salvation? Erg moeilijk om daar een objectief oordeel over te vellen, maar persoonlijk vind ik dat dit SATH nét even wat lekkerder wegluistert dan zijn voorganger. Zonder dat je het doorhebt zitten de zeven parels van nummers er alweer op en ontwaak je uit de prachtige muzikale droomreis die je net hebt ondervonden. Mensen, doe mij en vooral jezelf een plezier, haal deze plaat als de wiedeweerga in huis en geniet van dit prachtige stuk muziek! De liefhebbers weten in ieder geval genoeg.
Tracklist:
- Marching to the Heartbeats
- Finland
- Back to Chapel Town
- And With Her Came the Birds
- Thirtyfour
- Dim
- Dark City, Dead Man
Line-up :
- Klas Rydberg – vocals
- Erik Olofsson – guitar
- Thomas Hedlund – drums, percussion
- Magnus Lindberg – drums
- Johannes Persson – guitar, vocals
- Fredrik Kihlberg – guitar, percussion, vocals
- Andreas Johansson – bass
- Anders Teglund – keyboard, electronics
Links :