De hyperactieve Japanners van Crossfaith zijn terug met een nieuwe plaat. Dat heeft even op zich laten wachten: de band ging op een hiatus en de pandemie fietste er ook nog eens doorheen, maar nu, zes jaar na Ex Machina, presenteert de band de opvolger in de vorm van Ark. En om even met de deur in huis te vallen: het klinkt alsof de mannen zes jaar lang al hun energie hebben opgespaard en in één keer op plaat hebben geknald. Werkelijk; de energie spat er vanaf af,en blijft continu in hoog tempo doorgaan. Beats, breakdowns, samples, woest kolkende drums, keihard geschreeuw, het is weer een compleet explosieve cocktail die Crossfaith in je gezicht laat ontploffen. Dat begint al bij de opener The Final Call, die zo als een game soundtrack zou kunnen fungeren. Al snel wordt echter wel duidelijk dat langdradigheid en rustige opbouw net zomin aan deze Japanners besteed is als een ADHD-er in een bijbelvoorleesclub voor stotteraars.
Het album springt weer van de hak op de tak. Dat is enerzijds heel vet, omdat de energie zo continu hoog blijft, maar aan andere kant is het wel erg veel informatie die op ons wordt afgevuurt. De eerste nummers kennen nauwelijks rustpunten, of het moeten de refreinen zijn. Bij Zero proberen ze even wat rust in te bouwen door het refrein ietwat rustig te laten terugkomen, maar dan klinken er nog opgefokte beats op de achtergrond.
Werkelijk alles is volgesmeerd. Zelfs tijdens de af en toe vernuftig ingebouwde breakdowns gebeurt van alles: achtergrondgeluiden, keiharde beats, computerzang op de achtergrond. Het is een maalstroom, een bombardement aan geluid. Alsof je als nietsvermoedende man per ongeluk tussen een duizendvoudig tellende horde vrouwen bij een babyshower belandt.
Maar de hamvraag is: beklijft het wel? Nou, ja, gek genoeg wel. De band heeft haast, dat geldt ook wel voor de refreinen – die worden ook vol snelheid gespeeld – maar dankzij de zanglijnen hebben ze wel herkenbare elementen. Bij nummers als Zero en Headshot! doet dat zelfs wel wat aan Spineshank denken ten tijde van Height Of Callousness. Hoogtepunt daarin is het met een terugkerend anthem opgesierde Warriors. Ook Afterglow wou ik even aanstippen, omdat het ineens een rustpunt aan het eind van de plaat, als de haven in zicht is. Het is een kort nummer met ruimtelijke geluiden en uitbundige cleane zang, of het door de titel komt of niet, maar dit klinkt wel als iets wat Spencer Sotelo van Periphery zou kunnen uitbrengen.
De keerzijde is wel dat het nogal veel is allemaal. Ik ben wel gewend om intense energieke muziek te luisteren, en luister altijd een plaat van a tot z, maar ik moet bekennen dat ik na een paar nummers echt even een pauze nodig had. Niemand zegt echter dat je de plaat in zijn geheel moet ondergaan, want Ark leent zich uitstekend voor het in etappes tot je nemen. De nummers zelf zijn namelijk dusdanig geraffineerd in elkaar gezet dat je elke keer wel wat nieuws hoort. Het is eigenlijk een soundtrack voor het begin van een uitgaansavond. Knappe plaat!
Score:
78/100
Label:
UNFD, 2024
Tracklisting:
- The Final Call
- ZERO
- My Own Salvation
- God Speed
- Warriors
- HEADSHOT!
- DV;MM￥SY5T3M…
- L.A.M.N.
- Night Waves
- Afterglow
- Canopus
Line-up:
- Kenta Koie – Zang
- Kazuki Takemura – Gitaar
- Terufumi Tamano – Keyboard
- Daiki Koide – Gitaar
- Tatsuya Amano – Drums
Links: