Cradle Of Filth – Thornography
CNR/Roadrunner, 2006
Cradle Of Filth blijft een controversiële band. Hoe je het ook wendt of keert, Dani en co zaaien verwarring. Met dit album wellicht meer onder de eigen fans daar er overal huiverig en vol afschuw werd gereageerd op het feit dat er onder andere een gastbijdrage van Vile Valo van H.I.M. op het album zou komen te staan. De tijden van The Principle Of Evil Made Flesh liggen al een behoorlijke tijd achter ons. De band werd op een gegeven moment door de old school Cradle fan bestempeld als een sell out. Daar heb ik me persoonlijk nooit druk om gemaakt. Het gaat immers om de muziek. De band heeft zich ook weinig aangetrokken van dat soort kritieken en ze hebben hun pensioen inmiddels wel veilig gesteld.
Een vertrouwde orchestrale opener getiteld Under Pregnant Skies She Comes Alive Like Miss Leviathan zet de sfeer voor wat komen gaat. Je wordt alleen een beetje op het verkeerde been gezet want het volgende nummer Dirge Inferno is een behoorlijk tam nummer voor Cradle begrippen. Niet dat ze ineens echte ballads schrijven maar de verwachte blastbeats blijven beperkt. Het zijn meer ‘thrash’ ritmes, die dit nummer domineren terwijl ik na zo’n openingsstuk toch wat meer heftigheid had verwacht. Het daarop volgende Tonight In Flames laat een meer melodieuze kant van de band horen: een refrein dat je zelfs mee kan zingen en een mooi piano-tussenstukje. Libertina Grimm is weer zo’n song, die me op het verkeerde been zet. Hier en daar doet het nummer meer aan als een hardcore/punk nummer. The Byronic Man is een tragere song. Het is dat er niet normaal op gezongen wordt want anders gaat dit toch wel erg de gothic kant op en ja dit is het nummer waarop Ville te horen is. I Am The Thorn heeft wederom een meezing refrein. Meer oude heavy metal invloeden zijn hierop terug te horen. Cemetary And Sundown is een nummer dat erg buiten de Cradle stijl valt maar is wel een erg goeie song. Een meer Paradise Lost en dan natuurlijk ook Sisters Of Mercy geënt nummer. Het draait meer om een lekkere groove met een gitaarmelodie, die in je kop blijft hangen. Lovesick For Mina is een overwegend doomy nummer waarin een grotere rol is weggelegd voor de toetsen, die tot nu toe behoorlijk veel werk op de achtergrond hebben verricht en dus nog niet echt nadrukkelijk aanwezig waren op het album. The Foetus Of A New Day Kicking laat wederom in het refrein een meer gothic achtige kant van de band horen. Het instrumentale Rise Of The Pentagram wordt geopend door een speech en vervolgens zijn een viool- en pianopartij de belangrijkste elementen in deze song. Het is geen instrumentaal ‘Wow’ nummer. Het is allemaal behoorlijk basic en past mischien beter bij een film maar dan zouden bepaalde delen van de song nog wel wat meer uitgewerkt mogen worden. Het venijn in deze song zit hem kort in de staart (een dissonante vioolpartij) maar die is jammer genoeg snel weer voorbij. Het laatste stukje doet me meer denken aan Tubular Bells van Mike Oldfield. Niet iets wat je zou verwachten op een Cradle plaat. Under Huntress Moon is ook een mengelmoes van zowel oude elementen als de vrouwenstem en heel eventjes een blastbeat, maar verder hoor ik meer Moonspell terug in dit nummer. De afsluitende cover Temptation zullen we maar zien als een goeie grap want dat kan ik niet echt serieus nemen ook al hebben ze dit nummer als single uitgebracht.
Normaal gesproken ben ik langer bezig met het verwoorden van hoe de nummers klinken dan met het schrijven van een conclusie maar deze conclusie gaat zeker weten behoorlijk wat ruimte in beslag nemen naast de cd review. Het Cradle wat nu op cd verschijnt is op bijna geen enkele manier meer te vergelijken met die band, die ik leerde kennen in 1994. Een behoorlijke schok is dit dan toch nog voor mij ook al wordt de Nymphetamine lijn doorgezet. Het lijkt wel of ik een nieuwe band aan het beluisteren ben. Misschien ligt het aan het feit dat ze ouder worden en geen zin meer hebben in het volspelen van een album gedomineerd door blastbeats? De blastbeat is dus zo goed als verdwenen.
De productie is ook minder bombastisch dan voorheen. Hoewel het album is gemixt door Andy Sneap hoor je dat er niet aan af. Van Sneap ben ik gewend dat er een muur van geluid uit mijn boxen dondert. Vooral het drumgeluid klinkt niet super. Dat is in mijn ogen al zo sinds Cruelty And The Beast, maar goed. Het zal nu wel te maken hebben met de productie van Rob Caggiano (Anthrax) en de bemoeienis van de band zelf waardoor dit album in zijn geheel minder dondert Rob heeft betere producties afgeleverd. Het hoge krijsen van Dani is zo goed als verdwenen. Zijn stem bevindt zich meer in de midden- en lage regionen. Op zich vind ik dat niet zo erg want die hele hoge scream ging me op een gegeven moment toch wel irriteren. Hoewel ik albums als Vempire en Dusk And Her Embrace nog steeds graag hoor. Ik weet haast wel zeker dat de band probeert om met dit album een nieuw publiek aan te boren. Het album neigt op vele plaatsen meer naar gothic. Er is meer gekozen voor het gebruik van pakkende melodietjes en groovy ritmes. Ik kan me niet herinneren ooit iets van Cradle te hebben opgezet en te hebben gedacht dat ik naar een hardcore/punk riff zat te luisteren. Het trucje van het gebruik van spreekstukken door een vrouw is ook zo goed als verdwenen en dat is wel logisch want daar kan je niet mee aan de gang blijven maar het heeft wel zo haar charme.
Wat over blijft, is een album waar ik met gemengde gevoelens tegenaan kijk. Aan de ene kant heb ik zoiets van:’Het is allemaal zo slecht nog niet’ en aan de andere kant heb ik zoiets van:’Is dit Cradle?’ Een zelfde soort schok als ik kreeg toen ik voor het eerst Load van Metallica hoorde, heeft zich bij mij voorgedaan. Voordat het album uit kwam waren er op internet al tal van verontwaardigde reacties te lezen van fans en wanneer dit album uit komt, zal dat zeker nog wel even doorgaan. Shockeren doen ze dus nog steeds maar of de fan er nou zo blij mee is, betwijfel ik. De meer op gothic gerichte fan zal hier wellicht juist blij van worden. De titels van de songs en de manier waarop de bandleden worden beschreven blijven leuk om te lezen maar dat is voor het grootste gedeelte het enige dat nog herinnert aan de Cradle die ik ken. Onder de noemer weinig blackmetal en meer heavy metal met een zware gothic inslag valt de Cradle van vandaag.
Tracklist:
- Under Pregnant Skies She Comes
- Dirge Inferno
- Tonight In Flames
- Libertina grimm
- The Byronic Man
- I Am The Thorn
- Cemetary And Sundown
- Lovesick For Mina
- The Foetus Of A New Day Kicking
- Rise Of The Pentagram
- Under Huntress Moon
- Temptation
Line-up:
Links: