Chunk! No, Captain Chunk! – Pardon My French
Fearless Records, 2013
Naast metal ben ik als puber in de jaren ’90 opgegroeid met de typische punkrock uit die tijd. Denk bands als No Use For Name, (oude) The Get Up Kids, Ten Foot Pole, Blink-182 of onze eigenste Janez Detd. Wanneer ik nog eens zo’n plaatje uit de kast haal, slaat me altijd weer een gevoel van nostalgie om het hart en betreur ik het dat dit soort muziek nog zo weinig gemaakt wordt. Tot mijn oog viel op het Franse Chunk! No, Captain Chunk!, dat pure pop-punk overgiet met een eigentijdse metalsaus. In dit opzicht dus een ideale band voor het Fearless-label, dat begin 2000 doorbrak met de bekende Punk Goes Metal compilatie.
De naam doet het al wat vermoeden en wie het debuut Something For Nothing hoorde, weet het ondertussen wel zeker: Deze Parijzenaars spelen een soort van metal dat eindigt op -core. Welke term hier voor komt, dat is heel wat moeilijker te bepalen door hun compleet eigen sound. De beste vergelijking kan je maken met A Day To Remember, hoewel er toch een duidelijk verschil tussen de bands hoorbaar is. Op Pardon My French staan songs volledig opgebouwd als pop-punknummers waar de metalcoregitaren, grunts en occasioneel vernietigende breakdowns het geheel zeer pittig afkruiden.
Wat ik er ook van zei, Chunk! No, Captain Chunk! heeft op zijn tweede release duidelijk enkele stappen vooruit gezet. De stijl blijft quasi-identiek, maar de songwriting en vooral de zang van Bertrand Poncet zijn aanzienlijk verbeterd! Dat maakt dat opener Restart je meteen in z’n greep houdt, terwijl die aantrekkingskracht op Something For Nothing iets langer achterwege bleef. De refreinen zijn catchier en de variatie tussen de nummers onderling is ook toegenomen. Een kanttekening hierbij is dat het album niet langer had moeten duren dan de huidige veertig minuten, omdat de aandachtscurve tegen die tijd toch echt behoorlijk in een dalende lijn begint te gaan.
Chunk! No, Captain Chunk! is geen voer voor de meer traditionele metalliefhebber. Fans van Amerikaanse punkrock of kids uit de huidige core-scene zullen dit daarentegen zeker lusten! Wie meer overtuigingskracht nodig heeft dan deze review, luistert zelf maar naar het betere werk op Pardon My French, zoals daar zijn het reeds aangehaalde Restart, Taking Chances of The Progression Of Regression en velt vooral zijn eigen oordeel.
Tracklisting:
- Restart
- Hater’s Gonna Hate
- Pardon My French
- Between Your Lines
- The Progression of Regression
- Bipolar Mind
- Reasons to Turn Back
- Taking Chances
- I Am Nothing Like You
- Miles & Decibels
- So Close and Yet So Far
- The Best Is Yet to Come
Line-up:
- Bertrand Poncet – Zang
- Paul Wilson- Slaggitaar, achtergrondvocalen
- Eric Poncet- leadgitaar
- Mathias Rigal – Bas
- Jonathan Donnaes – Drums
Links: