Chronos Zero – Hollowlands (The Tears Path: Chapter One)
Scarlet Records, 2016
Extreme prog: die term kende ik nog niet. Moet ik daarbij denken aan een overtreffende trap van het vingervlugge gepingel van Dream Theater? De death van Opeth? Of misschien de onnavolgbare ritmes van Meshuggah? In het geval van het Italiaanse gezelschap Chronos Zero eigenlijk aan alle drie. Voeg daarbij nog wat orkestrale passages in de stijl van Symphony X en vocale afwisseling die we ook kennen van het eveneens Italiaanse Lacuna Coil, en je zit redelijk in het vaarwater van dit uit Cesena afkomstige sextet. Technisch is het zeker, en ongetwijfeld hartstikke knap, maar is het ook interessant?
Wel, bij vlagen. Zo nu en dan steekt er bijvoorbeeld een riff de kop op waar de al eerder genoemde Zweden van Meshuggah jaloers op zouden worden. Enrico Zavatta heeft zijn huiswerk goed gedaan want zijn staccato gitaarwerk met de ontelbare syncopen, laat de toch redelijk zware kost op Hollowlands (The Tears Path: Chapter One) (vanaf nu afgekort tot Hollowlands) regelmatig flink grooven. Daarnaast doen zowel de gitaar- als de keyboardsolo’s denken aan die van het duo Petrucci en Rudess; een prestatie als je bedenkt dat Zavatta ze allemaal alleen heeft ingespeeld. Verder nog even een dikke duim omhoog voor de ballad On the Tears Path. Het vereist vakmanschap om zo’n mooi nummer te schrijven, zonder dat het ook maar in de buurt van kitch komt of cheesy wordt.
Maar dan de rest. Laat ik beginnen met de vocalen. Maar liefst twee heren en een dame brullen, zingen, fluisteren en grommen de plaat vol, maar niet één van hen weet een overtuigende prestatie te leveren. Sterker nog: voor een band die zulke technische (of moeilijke) muziek schrijft, zijn ten minste twee van de drie stemmen ondermaats. Zangeres Margherita Leardini weet gelukkig nog wel een aardig nootje te raken, maar op enkel uitzonderingen na zijn haar prestaties niet echt memorabel te noemen. Ander struikelblok aan Hollowlands vind ik de speelduur. Nu is zeventig minuten niet uitzonderlijk voor een prog-album, maar omdat op een uitschieter na de nummers redelijk veel op elkaar lijken, is het een behoorlijk lange zit. Gegeven het feit dat Chronos Zero absoluut geen achtergrondmuziek maakt, ben je na afloop van deze plaat dus redelijk murw gebeukt. Wat mij echter nog het meest irriteert aan het album, is het feit dat de band technische hoogstandjes kan vertonen die maar weinig genregenoten na kunnen bootsen, maar het hen niet lukt fatsoenlijke eindes aan de nummers te schrijven. Als je zoveel nummers laat eindigen met een slappe fade out, verlies je bij mij gewoon een hoop krediet.
Kun je ondanks de bovenstaande kritiek toch genieten van het muzikale gefreak van de Italianen, zet je dan maar schrap. Chronos Zero lijkt namelijk aan een bijzonder ambitieus project begonnen te zijn. Deze Hollowlands is hoofdstuk één van The Tears Path, na al eerder een hoofdstuk Alpha, waarvan er nu (pas) twee van de in totaal negen delen zijn verschijnen. Bovendien werkt de band ook nog aan de Inner Gates Of Oblivion Suite. Na een snelle rekensom kunnen we dus de conclusie trekken dat er nog minstens acht albums aan komen. Laten we hopen dat die wat interessanter zijn dan Hollowlands…
Tracklisting:
- The Compression of Time
- Fracture
- Shattered
- On the Tears Path
- Who Are You? (A Shape of Nothingness)
- Who Am I? (Overcame by Blackwater Rain)
- Ruins of the Memories of Fear
- Phalanx of Madness
- Oblivion Pt. 1 – The Underworld
- Oblivion Pt. 2 – The Trial of Maat
- Oblivion Pt. 3 – The Harp
- The Fall of the Balance
- Near the Nightmare
- From Chaos to Chaos
Line-up:
- Margherita Leardini – Vocalen
- Gianbattista Jan Manenti – Vocalen
- Manuel Guerrieri – Vocalen
- Enrico Zavatta – Gitaar & keyboards
- Federico Dapporto – Bas
- Edoardo Velli – Drums
Links: