Carma – Carma
Eigen Beheer, 2015
Een potje funeral doom is altijd lekker, zeker omdat het in mijn ogen, ondanks het statische karakter van de muziek, toch vrij avontuurlijk is en een hoop mogelijkheden biedt die nog ontdekt kunnen worden. Als de funeral doom dan vermengd wordt met een andere muziekstijl, ben ik ietwat sceptisch. Vaak beperkt de ‘funeral doom’ zich in die gevallen tot simpelweg tragere passages tussen de andere muziek die de band dan verder ook nog maakt. Dit is gelukkig niet het geval bij Carma. Het Portugese gezelschap bestaat pas enkele jaren en het heeft nu het naar zichzelf vernoemde debuutalbum uit.
De band maakt een kruising tussen funeral doom en blackmetal en is daar verrassend goed in. Het is niet domweg een afwisseling van blackmetal-passages met wat tragere elementen of een aan elkaar geplakte boel waarbij in trage nummers af en toe wat geblast wordt. Nee, dit is funeral doom die qua atmosfeer het meest wegheeft van een begrafenis op een desolate, bevroren toendra. In de muziek zijn trage blackmetalriffs te horen, die hun plaats binnen de tergend trage doom goed weten te vinden.
Een ander element dat vaak naar blackmetal neigt is het gebruik van de vocalen. Deze hebben meer de toon en atmosfeer van blackmetal, maar worden gebruikt zoals dat in funeral doom of death/doom vaak het geval is. Geen idee of dit bewust is geweest, maar wat mij betreft slaat Carma hiermee de spijker op de kop. Het feit dat er in het Portugees gezongen wordt en daarmee (voor mij in ieder geval) de tekst onverstaanbaar wordt, voegt toe aan het naargeestige gevoel.
De band weet overigens erg brede invloeden uit het spectrum van blackmetal te verwerken in de nummers. Adeus, bijvoorbeeld, heeft een sterke invloed van Summoning en laat ik dat nu toevallig heel erg tof vinden. Ook wordt er wat minder geslaagd geëxperimenteerd, zoals op Lamento, waar een behoorlijk springerige passage de atmosfeer compleet teniet doet. Toch is het goed om te zien dat er elementen gebruikt worden die niet tot de standaard behoren, want zoals gezegd leent dit genre zich daar in mijn ogen erg goed voor.
Voor mij komt deze plaat uit een onverwachte hoek, maar ik moet zeggen dat het me zeker bevalt. Het niveau van de klassieke platen uit het genre is misschien nog niet bereikt, maar als je in je achterhoofd houdt dat dit het debuut is, is het des te meer indrukwekkend. De atmosfeer is doordrenkt van zwaarmoedigheid en wordt slechts op schaarse momenten onderbroken (overigens niet altijd even succesvol). Geen perfect album, omdat de overgang naar andere passages de atmosfeer net te kort kan doen, maar al met al een sterke eerste stap.
Tracklisting:
- Sonhos
- Procissão
- Feto
- Reflexo
- Lamento
- Adeus
Line-up:
- Æminus – Bas, Gitaar
- Igniferum – Drums
- Nekruss – Vocalen
Links: