Callisto – Providence
Fullstream Records, 2009
Voor me ligt het nieuwe album van Callisto, getiteld Providence. Ik moet zeggen dat ik meteen onder de indruk was van het artwork. Het thema ‘bomen’ overheerst in het boekje en in de plastic sleeve die om het album heen zit. Het geheel ziet er stemmig uit en ik duw het schijfje in de speler, zeer benieuwd naar wat de band mij voor zal schotelen. De eerdere albums verschilden heel erg qua karakter, op True Nature Unfolds werd nog flink gebeukt, op Noir waren de sludge invloeden al minder geworden. Hoe zal het nu zijn? Het feit dat ze een nieuwe zanger hebben zou weleens kunnen duiden op wederom een nieuwe richting.
Bij de vijfde luisterbeurt ben ik er nog steeds niet uit: is deze plaat nou goed of niet? Dat het anders is moge duidelijk zijn. Er is bijna uitsluitend cleane zang, en de nieuwe zanger heeft een heel klagelijk stemgeluid. Dit is niet per se slecht, maar het geeft de muziek iets heel slepends. Iedere track dreigt op de andere te lijken, omdat er weinig variatie zit in de stijl van zingen. Iedere track is qua tempo hetzelfde, en de beuk-momenten zijn zeer spaarzaam. Alle tracks zijn als een warme deken van geluid, zelfs bij een gitaarsolo heb je niet het idee dat deze er écht uitspringt.
Tegelijkertijd doet de muziek me wel degelijk iets. Dit album is een melancholische ervaring en maakt dat ik me, ondanks het zonnige weer van deze dagen, in een donkere kamer wil bevinden. De eerste track In Session eindigt in een heerlijke symfonische ontknoping waarin men nog flink van leer trekt. Het tweede nummer Rule the Blood krijgt door het gebruik van de upright bass een opzwepend karakter. Daarna worden deze momenten helaas heel spaarzaam, met het nummer New Canaan als dieptepunt; er wordt zo klagelijk gezongen dat ik op ‘next’ druk. Bij iedere luisterbeurt irriteer ik me meer en meer aan de zangstijl.
Voor de mensen die hopen en verwachten dat Callisto weer meer de sludge-kant op gaat zal dit album een grote teleurstelling zijn. Met de nieuwe zanger lijkt de band definitief te hebben gekozen voor een melancholische, psychedelische richting. Wat eens sludge was, is nu post-rock. Na vijf luisterbeurten is geen enkel nummer bij me blijven hangen. Dit wijt ik vooral aan de manier waarop de nummers in elkaar steken. De zang heeft de hoofdrol gekregen, en de tracks zijn niet riff-georiënteerd, waardoor er geen melodieën zijn die je bijblijven. Daar komt nog bij dat ik van de lyrics niets wijzer word. Ik snap niet wat de band me wil vertellen met hun muziek en dat komt het oordeel ook niet ten goede. Bij de vijfde luisterbeurt wordt het verlangen naar meer sludge en grunts zo groot dat ik True Nature Unfolds opzet.
Tracklisting: 
- In Session
- Rule the Blood
- Covenant Colours
- Eastern Era
- New Canaan
- Stasis
- Where the Spirits Tread
- Dead Weight
- Drying Mountains (In a Gasping Land)
- Providence
Line-up:
- Markus Myllykangas – Guitars, Mandolin, Vocals
- Johannes Nygärd – Guitars
- Juho Niemelä – Bass, Upright Bass
- Ariel Björklund – Drums, Percussion
- Jani Ala-Hukkala – Vocals
- Arto Karvonen – Keyboards
Links: