Burweed – Hide
Inverse Records, 2015
Het kiezen van een originele bandnaam is tegenwoordig een fikse uitdaging. Een korte zoekopdracht op waarschijnlijk de meeste betrouwbare bron voor statistieken op dit gebied, metalarchives.com, toont een dikke 55.000 actieve bands. Het is niet onrealistisch om te denken dat er nog vele duizenden bands bestaan die niet geregistreerd staan in de Encyclopaedia Metallum database, en dan zijn er nog decennia vol bands die alweer uit elkaar of van naam veranderd zijn. Bruikbare Engelse woorden raken simpelweg op dus moet men zelf creatief aan de slag met letters of, zoals in het geval van de band die we vandaag bespreken, willekeurig een woordenboek openslaan en het eerste woord dat opvalt kiezen. Misschien niet de beste keuze aangezien ik in mijn zoektocht naar achtergrondinformatie over dit gezelschap allereerst getrakteerd werd op een scherm vol onkruid en Amerikaanse overheidswebsites over het gebruik van pesticiden. Toen ik mij echter door de begroeiing die mijn laptop had overgenomen heen had geworsteld kwam ik erachter dat Burweed ook een Finse driemansformatie betreft en dat Hide diens eerste langspeler is sinds oprichting zeven jaar geleden.
Als de “artsy” cover van het album het nog niet duidelijk maakte, we hebben hier met post-metal te maken. Eigenlijk is hier eigenlijk alsnog weinig mee gezegd aangezien het post-metalgenre op zichzelf een enorm wijd spectrum beslaat van bands als (pre-Shelter-)Alcest tot Ulcerate. Burweed valt redelijk in het midden hiervan met een mix van sludgerige riffs, post-hardcore invloeden en atmosferische secties. Meest opvallend hierin zijn de arpeggio gitaarpartijen die klinken alsof Misha Mansoor van Periphery een zooitje valium heeft geslikt. De vocalen zijn in de meeste nummers redelijk sporadisch gebruikt en dienen meer om de instrumenten extra kracht bij te zetten. Toch ben ik blij dat de band in tegenstelling tot bijvoorbeeld Pelican ervoor heeft gekozen om hier wel gebruik van te maken aangezien het voor een fijne afwisseling zorgt en tegelijkertijd wat meer structuur in de nummers brengt.
Daarmee is eigenlijk meteen alles wel gezegd. Burweed heeft geen kwaliteiten die het onderscheiden van de talloze andere bands in het genre en er is niets saaier dan een middelmatig album. Ondanks dat Hide slechts veertig minuten lang is begint halverwege mijn aandacht te verslappen en worden de nummers moeilijker van elkaar te onderscheiden. Riffje hier, rustig tokkelstukje daar en af toe wat geschreeuw er doorheen. Zijn we al aan het einde? Dit alles wordt niet geholpen door het feit dat op het laatste nummer na alles in dezelfde toonsoort gespeeld wordt. Er zijn genoeg artiesten die een voorkeur hebben voor een bepaalde toonsoort, maar dit is simpelweg niet goed te praten. De laatste track Hide/Defend probeert me met wat cleane zang nog uit mijn slaperige roes te lokken, maar dit duurt slechts lang genoeg voor mij om vast te stellen dat ze het beter bij grunts hadden kunnen houden. Middelmatig en inspiratieloos. Zesje. Volgende.
Tracklisting:
- Swallow
- Lye
- Lie
- Dilate
- Tire Iron
- Hide/Defend
Line-up:
- Eetu Lehtinen – Basgitaar, zang
- Toni Raukola – Guitars, Vocals
- Lauri Tattari – Drums
Links: