Bong – We Are, We Were and We Will Have Been
Ritual Productions, 2015
Hoewel het Britse Bong niet bepaald stil zit (check voor de grap eens hoeveel live albums ze hebben uitgebracht, het meeste is bootleg, maar toch!), is een nieuw studioalbum iedere keer weer een feest. De dronemuzikanten brengen met We Are, We Were and We Will Have Been officieel nummer zeven uit en weten daar hun verstrekkende bereik nóg verder mee uit te breiden.
Net als het voorgaande album Stoner Rock, bestaat dit offer aan de goden uit twee passages. De eerste van de twee is Time Regained, dat begint zoals we dat van Bong gewend zijn: dronende gitaar, met zweverige tonen door de sitar er overheen gespeeld. Ook zijn synthesizers te horen (geloof ik), iets waarvan ik me niet kan herinneren dat het zo duidelijk en helder naar voren kwam op een album van Bong. Als na drie minuten de drum duidelijk het ritme heeft gevonden, wordt op kalme wijze een stuwing in de muziek gebracht, een zeldzaam moment waarbij alle instrumenten samenwerken om deze stuwing gaan de te houden. Dit is iets wat we niet vaak zien bij Bong, omdat in veel gevallen alle instrumenten hun eigen meester zijn binnen de muziek. Hier dienen ze duidelijk elkaar en als dan de drum over de duur van twee minuten aftelt, wordt duidelijk waarom: op de grens van zeven minuten worden we toegesproken door een stem, die, lijkt het wel, afkomstig is uit de het diepst van de aarde en tegelijkertijd uit het heelal om ons heen. Als deze magistrale preek na drie minuten ten einde komt, galmt de muziek sereen verder, met het aantal accenten van de sitar en synthesizer toegenomen en duidelijk op de voorgrond. Vervolgens valt het drumritme weg en worden we over de duur van vijf minuten het nummer uitgeleid, waarbij we langzaam terugkeren naar de beginstaat van Time Regained.
Find Your Own Gods begint daarna met een voorgedragen tekst over de plaatsen waar wij onze goden zouden moeten zoeken. Vrijwel direct na deze voordracht wordt duidelijk dat de synthesizer ook op dit tweede nummer een belangrijke rol gaat spelen. De gitaar (met veel wah) en de synthesizer weten tezamen een consistente en toch zweverige basis te vormen. Kalme, minimalistische drums geven een lange opzet naar het uiteindelijke ritme, dat een weg weeft door en langs fijne gitaar-, sitar- en synthesizerpartijen. Ga lekker met de ogen dicht achterover liggen en je hebt het idee dat je wegdrijft in het universum. Dat het album na 35 minuten is afgelopen maakt niet uit: begin gewoon opnieuw en de overweldigende kalmte overvalt je weer.
“We Are Giants in Time” predikt Dave Terry en hoewel je hem direct gelooft, moet je er stiekem om lachen. Met zijn lage, trage stem klinkt hij ook als een reus of, eerder nog, een ent uit Tolkiens In de Ban Van de Ring (waar Bong overigens niets mee te maken heeft). Een album van Bong voelt ook wel een beetje als een entmoet, de samenkomst van deze wezens, door de kosmische sereniteit die dit werk uitstraalt. Een entmoet kan dagen of weken duren, omdat het gedag zeggen alleen al een dag kan duren. Daarin zie ik de volgende uitdaging van Bong: een album opnemen dat een complete dag vult met geluiden uit de kosmos. Ik weet dat ik er in ieder geval blij mee zou zijn.
Tracklisting:
- Time Regained
- Find Your own Gods
Line-up:
- Dave Terry – Bas, Vocalen
- Mike Smith – Drums
- Mike Vest – Gitaar, Effecten
- Ben Freeth – Sitar, Shahi Baaja
Links: