Blut uit Zwitserland, een band die in 2015 ontstond, bracht deel II uit van zijn Inside My Mind-verhaal. Het belooft een mengeling te zijn van progressieve metal en industrial, en vooral dat laatste spreekt mij wel aan. Zwitserland heeft natuurlijk het industriële Samael om het goede voorbeeld te geven, Blut mag het ook eens proberen.
Mijn positivisme werd al snel op Turkse wijze de kop ingedrukt. De electro-metal van deze band is namelijk te zwak voor woorden. Op alle vlak zit het bijzonder schlemielig in elkaar. Xe-None-achtige spelcomputermetalgeluiden uit de beginjaren negentig, zo dun als carpaccio, het lijkt werkelijk nergens op. De zanger staat dan nog eens stupide te stamelen met een vreselijk accent, met een halfslachtig stoere attitude die hij consequent probeert naar buiten te brengen. Het klinkt als een kaasboer met kiespijn. De opbouw van de nummers is al even irritant, met veel te veel herhaling en niets van spanning, laat staat sfeer. Zelfs de klassieke muziek tussendoor zorgt voor weinig beterschap.
Leuk geprobeerd, maar zwaar, zwaar gefaald. Geen moment heb ik me geamuseerd met dit plaatje. Veel te steriel, extreem naïef, geen diepgang, niet grappig, niet catchy, niet origineel… Alle moeite is waarschijnlijk gekropen in het samenbrengen van de stukken, zodat het klonk als een geheel. Het doet me denken aan de Mind van iemand die op aan einde van de dag moe is van alle indrukken die hij te verwerken kreeg. Ik kan me moeilijk inbeelden dat ze hier zelf een vorm van plezier aan beleefd hebben. Jerusalem Call Me valt uiteindelijk nog het best mee qua nummer.
Score:
47/100
Label:
Sliptrick Records, 2017
Tracklisting:
- Double troubla
- Reduplicative
- Jerusalem calls me
- A matter of choice
- Kesswill 25-7-1875
- Sigmund Freud ist mein Nachbar
- Wind ego
- My naked soul
- Folly of two
- Ekbom
- Jerusalem calls me (extended version)
Line-up:
- Fabio Attacco – Bas
- Valetina Carlone – Zang
- Marika Vanni – Zang
- Alessandro Schümperlin – Keel, Programmering, Gitaar
Links: