Met het veelal meesterlijke Blood Incantation weet je tevoren eigenlijk nooit goed waar je aan toe bent. Na de scifideathknaller Hidden History Of The Human Race (2019) kwam men doodleuk (nu ja, leuk?) met de synthwave-EP Timewave Zero aanzetten en op de daaropvolgende single stond in elk van beide stijlen een track. Op de nieuwe vinden we opnieuw technische death, ambiance en kosmos terug, maar nog zoveel meer dat de titel Absolute Elsewhere zomaar eens (ook) op de muziek kan slaan (en niet alleen maar omdat hij verwijst naar de progband met die naam uit de jaren ’70). Zanger-gitarist Paul Riedl zelf spreekt over de soundtrack van een episch sciencefictionverhaal, in de vorm van een jaren ’70 progalbum gespeeld door een jaren ’90 deathmetalband uit de toekomst.
Hij ziet er niet ver naast want het gekende Blood Incantation-universum wordt uitgebreid met pure prog en Pink Floyd-achtige sfeerzettingen, die laatste soms zelfs inclusief bijpassende zangstem. Er gebeurt dan ook verdomd veel, daar ergens anders. De verschillende stijlen zouden er gemakkelijk voor kunnen zorgen dat het allemaal wat onsamenhangend wordt, maar die valkuil wordt behendig omlopen door de structuur van de plaat. We krijgen twee songs, elk onderverdeeld in drie ‘suites’, tablets genaamd. Elk van die tablets heeft een behoorlijk eigen geluid, zodat de insteek ervan de luisteraar bij eerste beluistering duidelijk wordt. En daarna is het riemen vast en simpelweg genieten van een tocht vol toeristische hoogtepunten naar diverse uithoeken van het hemelruim.
Het eerste tablet van The Stargate zit vol verwrongen riffs op het gemakje gelegd over rappe drums totdat een ultralage grunt de drums tot rust maant, terwijl de gitaar steeds verder gecorrumpeerde hoogten ingeduwd wordt. Na een minuut begint zich iets van een “normale” deathmetalsong te ontwikkelen, maar dat is nog geen dertig seconden later alweer voorbij. De brute kracht van de lancering is weg: we hebben gewichtloosheid bereikt en vrijwel zonder weerstand vliegen we in alle rust het onbekende tegemoet, vol verwondering om ons heen kijkend naar de door synths/mellotron sonisch vormgegeven kometen. Een weids vliedende gitaarsolo met lang aangehouden noten (niet voor het laatst dient de naam van David Gilmour zich aan) sleept ons verder een gebied in waar kosmische stormen blijken te heersen: All Life is suffering! En voor zover dat lijden er niet zou zijn, geven de knuppelende drums je er nog even flink van langs.
The Stargate [Tablet II] is instrumentaal, start ambient en doet door zijn samples van gesproken teksten ook wel wat denken aan wat Long Distance Calling deed op The Very Last Day. Een akoestische gitaar en fluit (die laatste vermoedelijk synths) voegen wat menselijkheid toe aan de kilte van dit deel van de reis, die naar het einde toe tegen stevig wat turbulentie aanloopt (ik weet het, lastig in het luchtledige), wanneer de vocalen ziedend en onmenselijk uithalen en machinale riffs en ritmes de boel stevig uit koers duwen. Niets aan te doen: laten meevoeren is het devies.
De derde track zet deze maligne maalstroom verder in een stevig deatmetalgeluid met onophoudelijke mokerslagen. Nu ja onophoudelijk, daarvoor is de plaat natuurlijk te avontuurlijk. Fraaie (en zware) breaks onderbreken de striemende drums. Daarin gebeurt ook weer van alles: screams, grunts en zelfs cleane zang wisselen elkaar af boven al even gevarieerde muzikale patronen, met een heerlijk beukende en slepende Where The Slime Live-riff als kers: Open the stargate!
The Message [Tablet II] begint met wat piepjes en duikt met een heerlijk knorrende fretloze bas diep de Cynic-sferen in, maar wordt al snel wat bijtender in zijn rappe riffjes. De verwachte climax blijft echter uit (hoewel?). Het tempo gaat omlaag, de drummer wordt ineens subtiel en de gitaar wordt nog maar spaarzaam en nauwelijks vervormd aangeslagen: Can you hear them? Calling your name? Het wordt gezongen met een zalvende stem die opnieuw aan de eerder genoemde Pink Floyd-voorman doet denken. Ja heus en het werkt!
En nog steeds zijn we er bij lange na niet want het derde en afsluitende deel van The Message duurt maar liefst elf en een halve minuut. En dat terwijl de track er toch behoorlijk voortvarend en thrashy vandoor gaat. Die kamer vullende sound is natuurlijk nauwelijks langere tijd vol te houden en hier wordt deze plots doorbroken door een – naar het lijkt aan sciencefiction wezensvreemd – folky intermezzo inclusief natuurgeluiden. Dat festijn lijkt kundig om zeep te worden geholpen door een loodzware break, maar die blijkt gewoon met de folk te kunnen communiceren: Lost in shadows … of time. En door met de indrukwekkende trip waarin baldadig beuken en gevoelvolle gitaarglimlachen elkaar afwisselen en er geen ontsnappen is aan die zwarte-gat-zware grunt: Aaaaah! De geluiden van de regen en onweer die de plaat afsluiten, doen je als mens vervolgens nog maar eens heel klein voelen.
Voor dit caleidoscopische alomvattende totaalgeluid hebben de heren overigens stevig wat gasten de Hansa Studio’s in Berlijn ingetrokken. Zo heeft Thorsten Quaeschning (proggers Tangerine Dream) zich bemoeit met de synths, mellotron en programmering van Stargate [Tablet II]. Die zaken komen ook in de andere tracks voor, maar dan (ook) voor rekening van Nicklas Malmqvist (Hällas). Malte Gericke van Sijjin zorgt ervoor dat ook de Duitse taal niet ontbreekt op dit grootse werk. Daarbij is tof dat de groep zich niet te ver heeft laten meeslepen in de grootsheid van het Absolute Elsewhere-project. Zo had men gemakkelijk kunnen vallen voor een megalomane overproductie van het bandgeluid, maar – hoewel het geluid prima is – is dat zeker niet gebeurd. Luister maar eens naar die gruizige bordkartonnen drums in de versnelling in The Message [Tablet I]. Maakt niet uit hoever de kosmische reis gaat, de voetjes van Blood Incantation blijven stevig in de klei van onze aardkloot.
Voor deze nieuwe kosmische cyclus pakte de band overigens niet alleen muzikaal groots uit. De plaat werd voorafgegaan door een app (compleet met een waarschuwing voor een botsing deze maand met een nieuwe rode planeet die voortdurend signalen zendt) en wordt vergezeld van een korte film. Die laatste heb ik hiervoor al voor je bijgevoegd.
Het is 4 oktober en daar is ie dan eindelijk: niet de botsing met een rode planeet die alle leven op aarde uitwist, maar mijn plaat van het jaar!
Score:
90/100
Label:
Century Media Records, 2024
Tracklisting:
- The Stargate [Tablet I]
- The Stargate [Tablet II]
- The Stargate [Tablet III]
- The Message [Tablet I]
- The Message [Tablet II]
- The Message [Tablet III]
Line-up:
- Paul Riedl – Gitaar, vocalen
- Isaac Faulk – Drums
- Morris Kolontyrsky – Gitaar
- Jeff Barrett – Basgitaar
Links: