Zo! Als je je na zo’n lange tijd weer meldt, kan het maar beter zijn met een hit van het kaliber Straight As The Crowbar Flies. Niet alleen is de titel licht geniaal in al zijn boertigheid, de baldadige gitaarriffs zijn droger dan een eenentwintigste-eeuwse zomer in de Lage Landen, de bas speelt lekker tussen die linies en het refrein zit na een keer draaien al stevig verankerd in je metalen meezing-DNA. Maar mijn enthousiasme over de opener van Wrath Of The Gods brengt ons al weer veel te ver. Even terug nu. Vierendertig jaar om precies te zijn.
Vanuit de Bay Area presenteert Blind Illusion zijn debuut The Sane Asylum. Het is een progressieve thrashplaat die het genre de nodige nieuwe invalshoeken geeft en die met het verstrijken van de jaren alleen maar meer aanzien zal krijgen. Dat twee van de muzikanten die de plaat maakten (Les Claypool en Larry LaLonde), later nog veel verder zullen gaan in het ongrijpbare Primus zal daar niet geheel vreemd aan zijn.
En weer terug naar nu. Geen Claypool en LaLonde te bekennen in de huidige versie van Blind Illusion. Bandoprichter Marc Biederman is echter nog wel van de partij. Hij wordt bijgestaan door twee oude bekenden: Doug Pearcy die tot 1991 de zes snaren beroerde bij Heathen en Andy Galeon die in 1982 op tienjarige leeftijd (!) bij Death Angel achter de drums plaatsnam. Nog steeds is de band dus stevig geworteld in die goede oude Bay Area.
En weer naar de nummers, want houdt de band het hoge niveau van de opener de hele plaat vast? Nou, ja en nee (zei hij lafhartig). Een track met de directe impact van het vliegende breekijzer horen we niet meer terug. Toch valt er nog wel het een en ander te genieten voor de thrashfan met een open geest. Om te beginnen met de volbloed thrasher Slow Death (waar overigens helemaal niets langzaams aan is). Die track beukt en wrikt dat alsof het nog steeds 1988 is. Fraai is de manier waarop de ritmesectie in de nummers die volgen regelmatig zelfstandig de basis neerlegt, terwijl de goed ingespeelde gitaartandem daar dan eerder lichtvoetig overheen danst. Luister maar eens naar die oosters aandoende leads in Protomolecule, dat overigens uitmondt in een heuse orgie van ingewikkelde, maar steeds vloeiende solo’s als een verder doorgedreven Megadeth ten tijde van Rust In Peace (een plaat die overigens in 1990 al moderner klonk dan deze!).
Naarmate de plaat vordert neemt het thrashgehalte af en toe een duik om voorrang te geven aan wat groove. Het gebeurt in het open Spaced waarin de basgitarist toch wel een heel lekker tapijt aan zware noten strooit en in de swingende titeltrack. In Lucifer’s Awakening en Amazing Maniacal Monolith horen we eerder dapper doorstappende hardrock. Die laatste (bonus-)track mag er overigens zeker zijn, hoewel de titel wel heel vaak herhaald wordt. Het is ook hier het instrumentale gedeelte dat het nummer opstuwt: hij begint met een bluesy solootje dat opbouwt en opbouwt, waarna de gitaar ook in de gezongen passages niet meer terug in zijn hok te krijgen is, maar lekker neurotisch blijft doorgieren.
Wrath Of The Gods is een meer dan aardige comeback die de ruimdenkende fan van thrash van het tweede uur en/of de liefhebber van zessnarig vuurwerk – die solo’s in Lucifer’s Awakening en Behemoth! – heel wat te bieden heeft. De aanbidder van moderne metal of Andy Sneap-achtige producties zal misschien wat meer moeite hebben met deze nieuwe Blind Illusion. Zelf knal ik Straight As The Crowbar Flies nog even op tien uit de speakers.
Score:
78/100
Label:
Hammerheart Records, 2022
Tracklisting:
- Straight as the Crowbar Flies
- Slow Death
- Protomolecule
- Spaced
- Wrath of the Gods
- Behemoth
- Lucifer’s Awakening
- Amazing Maniacal Monolith (Bonustrack)
- No Rest ‘til Budapest (Bonustrack)
Line-up:
- Marc Biederman – Vocalen, gitaar
- Tom Gears – Basgitaar
- Doug Pearcy – Gitaar
- Andy Galeon – Drums
Links: