Blind Guardian – Beyond the Red Mirror
Nuclear Blast, 2015
Dit is alweer de zevende recensie die verschijnt over een release van Blind Guardian op deze website, en voor het eerst eentje die niet geschreven is door oud-collega Ralph. De legendarische status van deze Duitsers in de powermetal (en daarbuiten) behoeft geen uitleg, maar ik heb het idee dat mijn eigen verleden met de band mogelijk wel het vermelden waard is voordat ik mijn mening over deze nieuwste creatie hier uit. Ik kwam voor het eerst in aanraking met de band ergens na A Night at the Opera en heb vervolgens een groot gedeelte van mijn middelbare schooltijd doorgebracht met het luisteren van voornoemd album en andere legendarische albums als Imaginations from the Other Side en natuurlijk Nightfall in Middle-Earth. Sindsdien is mijn interesse verschoven naar extremere genres, maar al die tijd heb ik een zwak gehouden voor de Queen-geïnspireerde gitaarmelodieën, de herkenbare koortjes in ieder refrein en de verhalende schrijfstijl. De laatste twee albums waren echter niet van hetzelfde kaliber als die uit de hoogtijdagen rond de eeuwwisseling. Nu is er na vijf lange jaren weer een nieuw album en gaan we merken of er naast nostalgie nog andere gevoelens opgewekt kunnen worden.
Één van de elementen die de laatste tien jaar een steeds grotere rol is gaan spelen in de muziek van Blind Guardian is het gebruik van symfonieorkesten. Tot mijn grote opluchting wist de band zich tot nu toe meer in toom te houden op dit vlak dan bijvoorbeeld Nightwish en wisselde men nummers die door orkestratie aangevuld werden af met meer rechttoe-rechttaan-muziek zoals op de oudere albums. Op die manier kwamen de symfonische nummers beter tot hun recht en bleef er genoeg ruimte voor goeie stevige powermetal die anders ondergesneeuwd zou raken. Op Beyond the Red Mirror wordt deze lijn vol overtuiging doorgezet. Voor dit album mochten maar liefst twee orkesten en drie koren aantreden en met de opener The Ninth Wave is daar meteen goed gebruik van gemaakt. In een kleine tien minuten worden we weer de typische fantasy-wereld ingezogen, alsof je voor het eerst sinds jaren weer eens The Lord of the Rings openslaat. Hoewel het nummer misschien een beetje traag op gang komt (ik tel drie intro’s) lijkt het erop alsof het de bedoeling is geweest om meteen zoveel mogelijk vakjes op het wensenlijstje van de gemiddelde fan af te tikken.
Nu de kop eraf is kan de band zich weer even goed van zijn andere kant laten zien met nummers als Ashes of Eternity en Twilight of the Gods. Het gaspedaal gaat wat meer richting de vloer en de orkestleden mogen even uitrusten. De coupletten zijn snel en agressief, de refreinen episch en de gitaarsolo’s om je vingers bij af te likken. Natuurlijk speelt nostalgie een factor in dit alles en kan je het niet echt baanbrekend noemen, maar zelfs de grootste azijnzeiker kan er niet omheen dat de nummers goed in elkaar zitten. Het luistert allemaal heerlijk weg en ook de nummers met orkest die later op het album verschijnen zijn een fijne afwisseling. Daarbij komt ook de progressievere kant weer om de hoek kijken met langere nummers en complexere structuren.
Mijn aandacht begint echter naar mate het album voortduurt wel wat te verslappen. De normale versie tikt al de 65 minuten aan, en de versie op spotify die ik het vaakst heb geluisterd komt met een bonustrack halverwege het album zelfs boven de zeventig minuten. Bijna bij het laatste nummer aangekomen krijgen we het nummer Miracle Machine voor onze kiezen en ben ik bang dat mijn eerdere enthousiasme toch wat getemperd wordt. Ik kan een welgeplaatste ballad prima hebben en in het verleden heeft de band ook laten zien dat deze in staat is mooie emotionele nummers neer te zetten. Hier komt het echter overdreven zoetsappig en vooral overbodig over. De productie van het album draagt er ook aan bij dat ik enigszins vermoeid raak. Ik vermoedde eerst dat ik mogelijk wat verpest was geworden door dichtgemetselde albums zonder dynamiek van bands als Periphery maar na wat onderzoek blijkt Beyond the Red Mirror nagenoeg hetzelfde dynamische bereik te hebben. Hierdoor kan de muziek als het ware niet ademen en is er geen ruimte voor al die tientallen instrumenten die elk een plekje in de mix nodig hebben. Het beluisteren van de speciale master voor elpee zou dit probleem mogelijk kunnen verhelpen, maar die had ik helaas niet tot mijn beschikking.
Één van de forumleden raadde aan om dit album wat tijd te geven aangezien in zijn ervaring de plaat na meerdere luisterbeurten beter tot zijn recht kwam. Ik ben blij dat ik zijn advies heb opgevolgd aangezien ik na de eerste keer luisteren op het punt stond om het album af te schrijven als zijnde te lang en te vermoeiend. Een paar weken later vind ik dat nog steeds, maar heb ik met tussenpozen toch enorm kunnen genieten van dit epos. Ik merk echter dat ik er slechts sporadisch aan denk om er een keer naar te luisteren en niet echt verslaafd ben geraakt. Als ik eenmaal bij het einde ben sta ik niet te popelen om meteen weer op die play-knop te rammen, ik ben eerder op zoek naar iets waarmee ik mijn oren wat rust kan geven. Met Beyond the Red Mirror heeft Blind Guardian ondanks alles een bijzonder goede plaat afgeleverd, ik denk zelfs de beste in een lange tijd. Meedingen voor de beste plaat van het jaar zit er echter niet in.
Tracklisting:
- The Ninth Wave
- Twilight of the Gods
- Prophecies
- At the Edge of Time
- Ashes of Eternity
- The Holy Grail
- The Throne
- Sacred Mind
- Miracle Machine
- Grand Parade
Line-up:
- Hansi Kürsch – Zang
- André Olbrich – Gitaar
- Marcus Siepen – Gitaar
- Frederik Ehmke – Drums
Links: