Blasphemy – Fallen Angel of Doom….
Nuclear War Now Productions, 2015
Vandaag een review van een klassiek album, van een in mijn ogen ondergewaardeerde band. Het betreft hier een werk dat naast een regelrechte klassieker, ook verantwoordelijk is voor het eigenhandig creëren van een genre binnen de metal. Het betreft hier Blasphemy met Fallen Angel of Doom…., de mijlpaal die war metal heeft geschapen. Nog even relevant als in het jaar van de originele uitgave (1991), wordt dit meesterwerk op zowel cd als vinyl uitgebracht door Nuclear War Now Productions, natuurlijk in samenwerking met Ross Bay Cult. Er is, volkomen begrijpelijk, veel vraag naar Fallen Angel of Doom…. en gepaard met die vraag zijn er ontzettend veel idioten die bootlegs maken. Om zowel te voorzien als te bevechten krijgen we dus deze re-release. Omdat het een re-release is, wordt er geen score aan het album toegekend, maar ik wil toch even zeggen dat dit album van mij een nagenoeg perfecte score zou krijgen.
Fallen Angel of Doom…. is een legendarisch album en het is dan ook fijn om te merken dat de heruitgave een precieze kopie is van het origineel. Geen remasters, geen corrigeren van kleine foutjes en al helemaal geen nieuw artwork. Laten we daar mee beginnen: het artwork. Simpel, maar effectief laat deze cover de sfeer van het album goed overkomen. Naast het logo van de band en de titel van het album is er de tekening, van wat ik alleen maar kan beschrijven als de Fallen Angel of Doom: een engel met een vervormd, gehoornd hoofd die zijn boog aanspant om een pijl in het hart van al wat heilig is te schieten.
Een ander aspect dat nogal eens onderhevig is aan verandering, is de productie. Gelukkig is die hier ook met rust gelaten en is de chaos van het origineel bewaard gebleven. Hoewel de productie, wanneer toegepast op ieder ander album, slecht zou zijn, is dat hier niet het geval. De gitaar riffs zijn vaak slecht te horen, de drums rammen en walsen overal door- en overheen en de vocalen grauwen en grommen hun weg door de chaos. Zelf de hoge piep die tijdens intro Winds of the Black Godz aanwezig is, is intact gelaten. Dit had ook niet anders mogen zijn, want het is juist de algehele wanorde die dit album maakt en zorgt dat het één grote, overdonderende klomp geweld is geworden.
Laten we beginnen met de daadwerkelijke muziek. Het album begint met de kenmerkende intro Winds of the Black Godz, dat een hele sinistere sfeer zet met klassieke muziek die achterstevoren wordt afgespeeld. Hier overheen galmen duistere stemmen die klinken als de lokroep van Satan zelf. Daarna barst Fallen Angel of Doom op niet al te subtiele wijze los. Direct is duidelijk hoe integraal de vocalen van Nocturnal Grave Desecrator and Black Winds zijn voor het geluid van Blasphemy: hij gromt, grauwt, kotst en braakt zijn ziekelijke boodschap terwijl de muziek als een moker doorstampt. De geweldige riff in het refrein lijkt door het tempo een rustpuntje te zijn, maar deze biedt alleen een opstapje voor de furieuze riffs die volgen: “Preparing For the Ceremony Rites”. Hording of Evil Vengeance neemt het daarna over en slaat de luisteraar onvermoeibaar in het gezicht. Ook dit nummer bevat een smerige trage riff, ondersteund door het gore gebraak. Na een grim intermezzo als intro, begint Darkness Prevails. Hier worden we weer getrakteerd op furieuze riffs en blastbeats, waarna we een sterk ritmisch refrein en een o-zo-herkenbare solo van Caller of the Storms krijgen voorgeschoteld. De band lijkt werkelijk, zoals wordt verklaard in de tekst, te proberen om de doden op te wekken. Als het geweld zo door gaat, kan het niet anders dan dat dit gaat lukken. We krijgen dan ook een nieuwe brok terreur in de vorm van Desecration, dat samen met Ritual de ontzettend sterke kern van het album vormt. Op Desecration zijn de vocalen erg veelzijdig en wordt naast geweldige riffs ook rijkelijk met solo’s gestrooid. Ritual is daarna met een sterke intro (wat een drumlijn van 3 Black Hearts of Damnation and Impurity!) en vooral een geweldig refrein aan de beurt. Dit refrein is voor mij één van de meest memorabele Blasphemy riffs: zo intens, duister en sfeervol! Weltering in Blood pompt daarna stevig door, zonder ook maar een moment focus te verliezen. De drums doen bijna d-beat aan en de baslijnen zagen bruut door de riffs en solo’s heen. Dit nummer is, zoals de titel doet vermoeden, pure agressie. Demoniac neemt daarna een paar seconden de tijd om op gang te komen, maar gaat al snel los met brute, lompe riffs en drums met de versnelling op tien. Na deze brok genadeloos geweld krijgen we zowaar een minuut rust. De intro van Goddess of Perversity is een sfeervolle passage, bestaande uit onheilspellend geruis. Het nummer zelf bevat de best hoorbare riffs van het album en slingert deze razendsnel op ons af. De ontzettend goede dynamiek tussen de riffs is bepalend voor dit nummer, waarbij alle elementen perfect samenwerken. Dit is war metal pur sang. Afsluiter The Desolate One begint als een ontzettend chaotische track, waarbij de band alles uit de kast trekt om dit album zo bruut mogelijk af te sluiten. De riff in het midden van het nummer is zo’n beetje de traagste van het album en klinkt bijna ingetogen ten op zichte van de rest van het nummer. Daarna volgt nog een outro die de sfeer van de intro laat terugkomen, met duistere synthesizer die langzaam afzwakt tot we na dertig minuten geweld helaas moeten concluderen dat dit hoogtepunt binnen de metal is afgelopen.
Ik hoop dat duidelijk is geworden uit bovenstaande dat dit een plaat is die je niet mag missen. Dit is een stuk blackmetal-historie die bij iedere fan van het genre minimaal eens per week voorbij zou moeten komen. Ook als je geen fan bent, kan ik je dit album alleen maar aanraden. De atmosfeer, het geweld en de geweldige riffs zijn, ondanks de vele pogingen om het te kopiëren, nog altijd ongeëvenaard. De cd is inmiddels uit via Nuclear War Now (distributie in Europa via Iron Bonehead) en de vinyl komt volgende maand. Naast het feit dat deze plaat gehoord moet worden, kan ik alleen maar zeggen:
“Satan laughs. Victory as one.
Countless deaths. Satan has won.”
Tracklisting:
- Winds of the Black Godz (intro)
- Fallen Angel of Doom
- Hoarding of Evil Vengeance
- Darkness Prevails
- Desecration
- Ritual
- Weltering in Blood
- Demoniac
- Goddess of Perversity
- The Desolate One (outro)
Line-up:
- 3 Black Hearts of Damnation and Impurity – Drums
- Caller of the Storms – Gitaar (lead)
- Nocturnal Grave Desecrator and Black Winds – Bas, Vocalen
- The Traditional Sodomizer of the Goddess of Perversity – Gitaar (slag)
Links: