Ezkaton – Sheen And Misery

Geschreven door op 28-08-2019 om 22:16.

Nee, het leven is niet mooi. Het aardse leven is kleurloos, zonder enige vorm van mededogen worden er dagelijks vele mensen verlost van dit zinloze bestaan. Zij het door oorlogen, ziekte, ouderdom of bijvoorbeeld een noodlottig ongeval. Buiten de natuurlijke oorzaken om, is de mens zelfdestructief van aard. Niet alleen jegens de eigen persoon, maar ook moeder natuur moet het telkens ontgelden. Is het erg, hoor ik mezelf denken? Is het iets waar wij ‘en masse’ met allerlei middelen tegen in opstand moeten komen, zoals een doorgedraaide linkse activist? Of is het gewoon ons lot om alles naar de kloten te helpen? Een post-apocalyptische teloorgang waar we mee moeten zien te dealen. Als consequentie van het menselijke bestaan?

Bovenstaande is mijn interpretatie van het album Sheen And Misery. Zonder wrijving geen glans. Volgens de Oekraïense band Ezkaton is de thematiek vooral mede gebaseerd op het feit dat de wereld ons uiteindelijk zal opslokken en uitkotsen. Maar alvorens het zo ver is mag de luisteraar nog zwelgen in deze pot depressieve black metal met suïcidaal riffwerk. Haal de prozac, valium en de oxycodone maar alvast uit het medicijnkastje, want deze uitermate desperate setting vraagt daar wel degelijk om. Of het je uiteindelijk veel zal helpen is maar de vraag, want dit is melancholie in het kwadraat op sterk water.

De barok aandoende vioolklank die zo herkenbaar is tijdens Coldworld-cover Tortured By Solitude ten spijt, de enkele soundscapes en licht tokkelende gitaarmomenten tevergeefs. Het is allemaal te laat, zoals mosterd naar de maaltijd, de redding is niet nabij. Langzaam maar zeker verkeer je in een kil en duister vacuüm, enkel nog bewust van de doordringende drums en de wanhoopskreten. Zelfs het meest optimistische schepsel transformeert hierbij tot een patiënt in vegetatieve staat. Uiteraard is er ook ruimte voor nuance, want een fluittoontje kan net dat zo verachtelijke sprankje hoop bieden. Maar ook hier blijft geen spaan van heel, schijn bedriegt want het fluittoontje is enkel bedoeld om de neerwaartse spiraal nog harder voort te zetten. Dit lukt dan ook uitstekend en je zal het slikken ook, tot de laatste druppel bloed de aarde heeft laten verrotten.

Eenenzeventig fucking helse minuten, een duistere reis waar geen einde aan lijkt te komen. Onervaren luisteraars zullen zich wellicht over het stemgeluid beklagen onder het mom van te eenzijdig, maar man als je het zo bederfelijk en overtuigend kunt uitspuwen, dan zou ik er zelf ook op deze manier voor gaan. Muzikale afwisseling is er meer als voldoende evenals enkele gesproken woorden. Dit album was voor mij genoeg reden om het debuut Plague For The Empires: Time ook eens op te snorren. Over het algemeen een iets meer uitgesponnen nachtmerrie, met enkele interessante militante uitspattingen. De stijgende lijn is op Sheen And Misery wel hoorbaar, al doet het debuutalbum er niet veel voor onder. Geen idee welke oproerkraaiers er achter deze ronduit geniale band zitten, maar ze zorgen wel voor jaarlijst top tien materiaal! Uitermate ziek werk, voor de zwartkijkers onder ons.

Score:

90/100

Label:

Ashen Dominion, 2019

Tracklisting:

  1. Altars of the Flame
  2. Fall from the Darkness Above
  3. Last Breath
  4. The Ash Path Is Laid in the Shade
  5. Luring Needle
  6. Wisdom
  7. Tortured by Solitude (Coldworld-cover)
  8. Intro to Part Two
  9. Weave Your World
  10. Bleeding Eyes
  11. Land of Dishonest Rot
  12. Fading Abyss

Line-up:

  • ?

Links: