Black Sabbath – 13
Universal Music, 2013
Soms is een album reviewen een ondankbare taak en zeker als het gaat om één van de meest geanticipeerde releases van de afgelopen paar jaar, op metalgebied dan. Iedereen weet natuurlijk al dat het hier over 13, het nieuwste werk van de laatste reïncarnatie van Black Sabbath, gaat. Eindelijk dan de originele bezetting van de eerste albums weer bij elkaar… Nou ja, compleet? Zonder drummer Bill Ward, vanwege onoverkomelijke meningsverschillen over de gage; de soap was dus compleet. Daarnaast liet de gezondheid van Tony Iommi ook te wensen over om van het levende lijk Ozzy Osbourne nog maar te zwijgen.
Ondanks al dit gedoe rondom de band en de (levens)verwachting van de diverse leden ligt hier dan toch een album voor me, nog verkeerd genummerd ook (13 in plaats van album nummer 19), dus de titel zal wel ergens anders op wijzen (wie het weet mag het zeggen). Maar genoeg geouwehoer, het gaat hier tenslotte om de muziek. De band weet met End Of The Beginning in ieder geval sterk te beginnen. Er wordt traag geopend voor het geheel op gang komt. Natuurlijk zijn de riffs van de meester zelf weer aanwezig samen met het typische stemgeluid van Ozzy, dus wat dat betreft komen we gelijk aan onze trekken. Ook God Is Dead? met de cynisch vragende teksten geschreven door Geezer Butler is een sterke track. Een andere die erg opvalt is Zeitgeist die klinkt als een vervolg op Planet Caravan, en tevens geweldig gitaarwerk bevat. Maar ook Live Forever en Damaged Soul mogen er zeker zijn, hoewel ik de langzamere stukken prefereer boven de meer uptempo delen.
Dan de mitsen en maren, want naast de sterke momenten die er zeker voldoende zijn, vinden we ook zwakke punten. Om maar te beginnen met de momenten waarop het soms teveel klinkt als solowerk van Ozzy (vooral erg duidelijk tijdens Dear Father). Natuurlijk ligt dit ook aan de manier van zingen die de man vandaag de dag hanteert maar de scherpte is er te vaak af. Dat hij überhaupt de teksten eruit krijgt mag een klein wonder heten, maar hij zingt dan ook binnen zijn mogelijkheden. Dat we muzikaal dan ook soms wat afzakken naar generieke heavy/doom is jammer. Dan de door anderen veel geprezen productie door Rick Rubin, welke eigenlijk een zwaktebod is. Voor de liefhebbers onder ons die wel eens van de “loudness war” (check anders even op YouTube) hebben gehoord, dit is er nu een klassiek voorbeeld van. Alles zo luid en vet mogelijk en dan aan de boven en onderkant afsnijden en het geluid is van alle transparantie en dynamiek ontdaan, klinkt natuurlijk leuk op de radio en in de auto maar niet op een goede installatie, en juist die transparantie was vroeger één van de charmes van de band.
Dan het lastigste deel, de slotconclusie. We hebben gekregen waar we al jaren om riepen, de ultieme reünie en het album. Gelukkig zijn er in de nummers voldoende verwijzingen naar het definitieve einde van de band met Live Forever en de afsluitende klokken waar het debuutalbum mee begon, dus de cirkel is dan in ieder geval rond. Het album is lang zo slecht niet geworden als van te voren was vermoed maar het is ook geen klassieker in spe, laten we eerlijk blijven. Er zijn voldoende nieuwe bands die dit meer geïnspireerd uitvoeren op het moment. Wel kunnen we de heren hierbij bedanken voor de jarenlange bijdrage aan het door ons zo gekoesterde genre. Einde.
Tracklisting:
- End Of The Beginning
- God Is Dead?
- Loner
- Zeitgeist
- Age of Reason
- Live Forever
- Damaged Soul
- Dear Father
Line-up:
- Tony Iommi – Guitars
- Ozzy Osbourne – Vocals, Harmonica
- Geezer Butler – Bass
- Brad Wilk – Drums
Links: