Wie de naam Black No. 1 ziet staan, denkt maar aan één band: Typo O Negative. Maar nu is er uit Friesland een band gekomen dat zich vernoemd heeft naar het iconische nummer van de legendarische formatie van wijlen Peter Steele. Gothic darkwave is de hoek waarin Black No. 1 zich schaart. Waar Typo O Negative de muziek beschreef als een kruising van Black Sabbath en The Beatles, die nummers schreven op een slechte dag, valt het materiaal van Black No. 1 te identificeren als het product van een zaadlozing van Typo O Negative in de baarmoeder van The Cure, allemaal tijdens een orgie met onder andere Joy Division en Dead Can Dance.
It’s Night Again is het debuut van de Friezen en biedt zo’n vijfendertig minuten lang acht sfeervolle nummers, geproduceerd door Joey Z. van Life Of Agony. De ronkende bas over het repeterende toetsenspel brengt je met Blue Rose meteen in gotische sferen, terwijl de aangename vocalen van Tammy de luisteraar vastgrijpen. Helaas is recent echter bekend gemaakt dat de dame afscheid heeft genomen van de band wegens privéomstandigheden.
Ook Doom weet de sfeer die Blue Rose heeft opgebouwd voort te zetten, maar nu komen ook de vocalen van frontman Dirk aan bod. Het is overduidelijk dat deze man hevig beïnvloed is door Peter Steele, wanneer men de imitatie van de diepe lage stem hoort. Het levert daarentegen een mooi totaalpakket op met de vocalen van Tammy, die met langere uithalen wat meer accenten toevoegt aan dit nummer. Nosferatu verschuift de stijl voor een wat meer swingend karakter en mondt uit in een slot dat een grote knipoog is naar The Cure. Hoe anders is dat wanneer het opvolgende Oxygen opent met een dreunende dosis doom. Het is te hopen dat de band een waardige opvolger vindt om de vocalen van Tammy over te nemen, want ook op een nummer als Oxygen is het de combinatie van haar zang met het zware basgeluid, dat de show steelt. Het is bovendien ook een verademing dat we niet plat worden gegooid met de zoveelste operazangeres.
Op How Beautiful You Are neemt ook Dirk weer de vocalen op zich voor een flinke portie Typo O Negative-verering, waar in dat opzicht alleen maar kracht wordt bijgezet dankzij het toetsenspel. Het zachte Never Let Go klinkt daarnaast als een nummer uit Twin Peaks, terwijl het duistere Wolf zijn weg baant naar een climax om nog één keer goed te vlammen. Afsluiter is de cover van Black Sabbath’s Paranoid, dat eerder al door Typo O Negative zelf werd uitgevoerd. Dit nummer is dan ook geheel in stijl van die cover, inclusief de toegevoegde passages. It’s Night Again is een album dat verrassend lekker weg luistert. Fijne songs vol sfeer, met een grote saluut naar de inspirators. Zonder meer een mooie verrassing, dit debuut van Black No. 1!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
