Supergroepen. Ze zijn van alle tijden. Niet altijd een lang leven beschoren, niet altijd bijzonder succesvol. Black Country Communion bewijst dat het anders kan. De Anglo-Amerikaanse band timmert al sinds 2010 aan de weg van de bluesy hardrock en levert met V een vijfde album af. De vier vorige kregen in bluesmilieu’s wereldwijd hele goede kritieken, maar – shame on me – zijn aan mijn aandacht ontsnapt.
Supergroep? Dus er zitten bekende mensen in? Absoluut! Hou je vast: Glenn Hughes, de ondertussen 73-jarige Voice of Rock ken je van zijn rol in Deep Purple en meer recent als zanger en bassist in The Dead Daisies bijvoorbeeld. Joe Bonamassa dan. Die moeten we toch niet voorstellen? De hypergetalenteerde bluesgitarist die met deze band bewijst ook van andere markten thuis te zijn. Jason Bonham: zoon van. Voor de iets minder jonge lezers die hun klassiekers niet meer kennen: zoon van legendarisch Led Zeppelin-drummer John Bonham. En ten slotte oud-Dream Theater-keyboardspeler Derek Sherinian. Geen tweede gitarist dus, wel een toetsenman. Neem er als onofficieel vijfde lid misschien producer Kevin Shirley bij. Bevriend met Joe Bonamassa nam hij ook al de productie van de vorige vier albums voor zijn rekening.
Wel bluesy wordt het met het Restless. Na een lange gitaarintro à la Gary Moore en een voor de verandering bijna croonende Hughes groeit het nummer na een kleine twee minuten uit tot een hele krachtige powerballad met AC/DC-solo. Niet altijd mijn ding, zo’n powerballad, maar deze mag er toch wel zijn.
Met een powertrio als Hughes, Bonamassa en Bonham in de rangen verwacht ik toch ook wel het nodige rockvuurwerk. Dat krijg je ook! Openingsnummer Enlighten katapulteert je terug naar de tijden waar loden riffs, een subtiel keyboardriedeltje, krachtige stemmen, een meezingbaar refrein en pittige koebellen de dienst uitmaakten. Niet loeihard, en een slidegitaar in de solo maar een nummer dat je zin geeft in wat komen moet. Ook Skyway is een midtempo-rocker met een krachtig refrein en een pompeuze maar eerder zachte solo. Stadionrock zowaar.
Love And Faith mag je bijna een tribute aan Led Zeppelin noemen. Opvallend is dat hier Joe Bonamassa zich van de zangpartijen kwijt, harmonieus aangevuld door Hughes. Led Zeppelinfans kunnen wellicht een link leggen met het nummer Thank You en dat zal niet toevallig zijn.
In Too Far Gone hebben de klassieke riffs het nog eens voor het zeggen. De stem van Hughes zit hier heel erg vooraan in de mix, en ik kan me voorstellen dat de lange uithalen van zijn wat nasaal klinkende stem niet voor iedereen toegankelijk zijn. Een Deep Purple-achtig Hammond-riedeltje krijg je er gratis bij.
Zonder meer is V van Black Country Communion een bluesrock/hardrock en gitaargedreven album met veel verwijzingen naar Led Zeppelin en seventies riffrock. Niet echt hard (toch als ik vergelijk met The Dead Daisies bijvoorbeeld) door het melodieuze, de composities, de funky elementen. Alles van hoge kwaliteit, daar zorgen deze vier klasbakken wel voor.
Score:
82/100
Label:
Mascot Label Group, 2024
Tracklisting:
- Enlighten
- Stay Free
- Red Sun
- Restless
- Letting Go
- Skyway
- You’re Not Alone
- Love And Faith
- Too Far Gone
- The Open Road
Line-up:
- Glenn Hughes – Vocalen, bas
- Joe Bonamassa – Gitaar, vocalen
- Derek Sherinian – Keyboard
- Jason Bonham – Drums
Links: