Bitter Hærvest – Wilt
Eigen beheer – 2006
Tijdens mijn jaren in Enschede heb ik vele keren
met veel genoegen van deze band mogen genieten, onder andere op de eerste versie
van het Zware Metalen fest, maar de afgelopen twee jaar was het verdomd stil
rondom dit vijftal. Ik was dan ook erg verrast dat deze band weer een cd klaar
had, en ik was nog verraster toen ik Wilt de eerste keer luisterde.
De eerste demo Amaethon Weeps and Turns Away
liet een goede band horen, maar niet meer en niet minder. Net dat kleine beetje
ontbrak om echt hoge ogen te gooien. Op Wilt is goed te horen dat de band
in de vijf jaar tussen de twee schijven in veel ervaring en talent heeft
ontwikkeld. Dat is meteen al te zien door een professionele en ontzettend mooie
hoes, ook valt de loepzuivere en lekker zware productie in zeer positieve zin
op.
Maar dat zijn uiterlijkheden, en daar draait een
band niet op (of je moet iets à la the Spice Girls ambiëren, maar daar
zie ik dit vijftal niet voor aan). Het gaat om de composities, de melodielijnen
en het talent van een band, die maakt of de muziek wel of niet zinvol is om
aandacht te krijgen. De melodieuze doom/death die door Bitter Haervest
gemaakt wordt zit wat betreft originaliteit prima in elkaar, veel wendingen, veel
wisselingen, het doet me ietwat denken aan het tevens Nederlandse Another
Messiah, maar dan zonder de heavy metal invloeden. Bitter Haervest is
wat zwaarder van sound. De gitaarriffs zijn vaak vrij laag opgebouwd,
afgewisseld met wat hogere (midregio) loopjes die me af en toe wat aan een mix
van My Dying Bride en Katatonia doen denken). De muziek is deels
lekker herkenbaar en deels een eigen sound, wat als voordeel heeft dat het geen
muziek is waar je veel moeite voor hoeft te doen om aan te wennen,
maar op geen enkel moment heb je het gevoel dat je een goedkope kloon van een
My Dying Bride zit te luisteren. Er zit een solide stijl in de basis van de
muziek waaruit de band de randen verkent en er lekker op los ‘fantaseert’, een
The Hopeless Appeal is een over-the-top romantische track, terwijl met de
track Mid-Evil er een (goh) middeleeuws uitstapje gemaakt wordt. Goede
zaak, wordt het album boeiend en pakkend van.
Muzikaal is het dus dik in orde, maar daarmee is
de grootste troef nog niet eens behandeld. Zanger Philip heeft zich enorm
ontwikkeld, naast een goede volle grunt heeft hij legio stemtypes in zijn
assortiment waarbij ik her en der moeilijk kon geloven dat hij dat elke keer
weer is, maar na goede beluistering hoor je toch elke keer weer dat hij het is.
Voor zover er in de ruwe metalstemmen van nachtegaaltjes gesproken kan worden,
gooi ik Philip in deze categorie.
Ik ben danig onder de indruk hoe deze band (en
oud-bandgenote van me) zich ontwikkeld heeft, met Wilt brengen ze een
full length uit die mee kan draaien met de betere releases van het afgelopen
jaar. Nederland brengt wederom een top doomband voort, hopelijk zien labels dit
eens in en gaan ze eens wat contractjes rondstrooien.
Tracklist:
- Awaken
- Le Cirque Macabre
- Such Horrid Anxiety
- The Hopeless Appeal
- In Blood Unite
- Mid-Evil
- Hope is Lost in Glass Rain
- Frightfully Familiar and Beloved Demise
Line-up:
- Philip K.F Hölzenspies – zang
- Stefan Klein – gitaar en toetsen
- Renate Vörös – gitaar
- Vincent N. Jeronimus – bass
- Diederik Telman – drums
Links: