In 2014 was er van dit Britse trio het debuutalbum Spectres dat behoorlijk goede kritieken kreeg. In 2018 verscheen hiervan dan eindelijk de opvolger, Nanoångström. Het album zelf kwam reeds in november uit, maar lag alhier op de administratie gepland voor januari. Dit kleine foutje heeft wel geresulteerd in een bovengemiddeld aantal luisterbeurten voordat ik tot onderstaande conclusie ben gekomen.
Als je het vorige album kent, staat het geluid er hier niet zo ver vanaf, hoewel het als iets meer “open” beschouwd kan worden. De stijl doet het meest denken aan bijvoorbeeld Neurosis waarbij vooral de structuren terugkomen. Muzikaal wordt er hier echter meer ook uit het blackmetalvaatje getapt. Dit zorgt voor een smeltkroes aan stijlen waarbij de nadruk wel ligt op de tragere elementen. Hierdoor komen de uitgesponnen songstructuren goed tot haar recht en kan je het als luisteraar goed volgen. Op het intro na ligt de speelduur van elk nummer zo rond of boven de tien minuten waarmee je met zes nummers bijna een uur aan muziek voorgeschoteld krijgt. Ondanks dat je zoveel elementen terughoort, is het de heren gelukt om er een coherent album van te maken dat wel wat aandacht vraagt tijdens het beluisteren. Deze aandacht is vooral nodig omdat de nummers niet direct allemaal blijven hangen, maar absoluut de moeite waard zijn om goed te beluisteren. Hierbij valt aan de zang dan mogelijk ook de bijdrage van Chris Naughton van Winterfylleth op.
Dus, ligt jouw hart bij sludge met voldoende post-invloeden waarbij je een uitgesponnen atmosfeer hoog op je lijstje hebt staan? Dan is dit een album dat je zeker eens moet proberen. En om het makkelijk te maken staat het ook al op Spotify, dus er is geen enkele reden om dit geen kans te geven.
Score:
76/100
Label:
Black Bow Records, 2018
Tracklisting:
- Distant Suns
- Far Horizons
- The Beckoning Void
- Nanoångström
- A Red Line Through Black
- The Ghosts Which Haunt the Space Between the Stars
Line-up:
- Craig Bryant – Zang, Gitaar
- Jon Lee – Drums
- Gavin Thomas – Bas
Links: