Barren Earth – On Lonely Towers
Century Media, 2015
Nu Opeth al een tijdje gestopt is met het maken van goede deathmetal albums, ik laat het maar even aan de lezer wanneer precies het omslagpunt is, moet het gat dat ze achterlaten opgevuld worden. Geen makkelijke taak, maar er staan genoeg bands klaar om hun progressieve deathmetal aan de wereld te tonen en hun plek op de troon in te nemen. Zo ook het Finse Barren Earth met hun nieuwe album On Lonely Towers. Als je naar de line-up kijkt zal het daar in ieder geval niet aan liggen, namen als Amorphis, Moonsorrow en Kreator vliegen je om de oren. Maar een hoop getalenteerde muzikanten is nog geen garantie voor een goed album, dus tijd om deze plaat eens aan de tand te voelen.
On Lonely Towers is het derde album van het zestal en de eerste met de nieuwe zanger Jón Aldará. Gek genoeg ook degene met de minst indrukwekkende reeks bands achter zijn naam. Doom-fanaten kennen hem misschien van de Faroëse band Hamferð, maar veel meer is er niet over hem te vinden. Als je denkt dat hij puur alleen op zijn zangkwaliteiten aangenomen is, dan heb je misschien nog wel gelijk ook. Zowel zijn cleane stem als de grunts worden vol overtuiging gebracht, hoewel de licht-dramatische klank die hij soms laat horen op de lange termijn wat gaat irriteren. Gelukkig is men is terughoudend gebleven met de autotune-knop waardoor alles zeer authentiek overkomt.
Als je echter met de Opeth-scepter wil zwaaien dan moet je met meer dan een goeie zanger aankomen. On Lonely Towers opent in ieder geval overtuigend met een akoestisch piano- en gitaar-intro. Harmonisch misschien niet zo interessant als we ooit van de westerburen gewend waren, maar de cello die er later inkomt maakt een hoop goed. Vanaf de eerste echte track gaat het helaas alleen nog maar bergafwaarts. Ik kan er heel lang over praten wat voor stijl het precies is, maar uiteindelijk hoor ik vooral Amorphis met wat meer prog-rock en een flink portie Opethiaans riffwerk. Op zich nog niet zo’n probleem; het is misschien niet het recept voor het meest baanbrekende album aller tijden maar als de muziek goed in elkaar zit heb je mij snel overtuigd. Wat echter wel snel een probleem wordt is dat de nummers vlak en zonder opvallende momenten zijn. Ik heb het idee dat ik elke riff al een keer eerder en beter heb gehoord en de korte momenten dat de band de blastbeats en blackmetal-akkoorden uit de kast trekt komen geforceerd en lafjes over.
Er zijn zowel in positieve als negatieve zin uitschieters. Chaos, the Songs Within heeft ondanks een overdaad aan dubbele gitaarmelodieën genoeg boeiende momenten en van die mellotron-fluitjes halverwege kan je natuurlijk alleen maar heel blij worden. Aan de andere kant is er de titeltrack die zo’n vier minuten te lang doorgaat op dezelfde akkoordenprogressie. Tenzij je Pink Floyd bent is er geen excuus om een nummer voor meer dan tien procent uit gitaarsolo’s te laten bestaan.
Ik ben misschien extra kritisch op een album dat op zich geen echte grove fouten begaat en waar waarschijnlijk een hoop mensen plezier aan kunnen beleven, maar met een sterren-line-up worden bepaalde verwachtingen geschept en ik ben er van overtuigd dat er meer in had gezeten. Misschien heeft de overstap naar Century Media ervoor gezorgd dat men wat meer op de veilige tour is gegaan om niet teveel mensen tegen het hoofd te stoten. Uiteindelijk is het simpelweg te weinig om mij te overtuigen.
Tracklisting:
- From the Depths of Spring
- Howl
- Frozen Processions
- A Shapeless Derelict
- Set Alight
- On Lonely Towers
- Chaos, The Songs Within
- Sirens of Oblivion
- The Vault
Line-up:
- Olli-Pekka Laine – Basgitaar
- Jón Aldará – Zang
- Kasper Mårtenson – Toetsen
- Sami Yli-Sirniö – Gitaar
- Janne Perttilä – Gitaar
- Marko Tarvonen – Drums
Links: