Babymetal – Metal Resistance
BMD Fox Records/earMusic, 2016
Het aftellen naar één april, geproclameerd tot Fox Day, zit erop, tot groot genoegen van velen en uiteraard tot groot ongenoegen van anderen. Het Japanse Babymetal debuteerde twee jaar terug en sindsdien is de kawaii metal van de drie tienermeisjes bij velen in de smaak gevallen. Ze verschijnen op de grootste festivals en zijn ook het onderwerp van heel wat discussies, want kan dit allemaal nog wel in onze bier- en kaaslandjes? Is dit wel metal en is, of wordt, deze hype niet al te gestoord?
Metal Resistance geeft een duidelijk antwoord op die twee laatste vragen, want hier horen we toch wel een andere band dan twee jaar geleden. De meisjesachtige gekheid van het debuut (Iine, Doki Doki Morning, …) is er naar mijn gevoel wat af, al wordt de lijn wat betreft gekke teksten en genremixen enigszins wel doorgetrokken. Misschien is de impact gewoon wat minder omdat we weten wat we mogen verwachten. De twee openers op deze nieuwe plaat werden reeds voorzien van een clip en het was dus reeds bekend dat Babymetal samen met Dragonforce van Road of Resistance een scheurende powermetalsong gemaakt had en Karate voorzien werd van wat rollende deathmetalklanken en catchy zangstukjes. Heerlijke opwarmers voor een plaat waar duidelijk nog wat pareltjes op te vinden zijn.
De eerste gekte duikt op met Awadama Fever, waarbij de meisjes zingen over kauwgomballen en een teletijdmachine op een vorm van industrial deathpop en ook Yava! is een schot in de roos met fijne elektronische vibes, catchy zang en een aanstekelijk ritme. Vervolgens duikt een van mijn persoonlijke favorieten op. Amore draagt weer duidelijk die Dragonforce-stempel in de gitaren, heeft heel wat energie en de lieflijke popzang van Suzuka klinkt mooi in balans met de stevigheid en rustpunten van deze song. Topper nummer twee op deze nieuwe langspeler is ongetwijfeld GJ!, waar de twee jongere dames het woord voeren en het geheel weer een Onedari Daisakusen-gevoel krijgt. Tales of The Destinies krijgt tot slot nog een speciale vermelding omdat het op sommige momenten gewoon compleet mesjogge wordt qua opbouw. Niet dat elke overgang even lekker loopt, maar dit is zeker het meest progressieve nummer op de plaat.
Het lijkt erop dat Metal Resistance nergens kritiek zal krijgen, maar na een vocaal dipje in de mix aan het einde Awadama Fever, doet ook Meta Taro mijn tenen krullen. De semi-middeleeuwse/epische vibe in dit terughoudende nummer en de repetitieve zanglijn gaan er voorlopig echt nog niet in en laten we meteen ook het matige Sis. Anger en die flauwe Engelstalige afsluiter The One op de rooster leggen, dan is de voornaamste kritiek op dit album meteen gegeven. Die laatste is echt overdreven melig en platjes, zelfs als outro. Alsjeblieft, hou het in de toekomst gewoon bij jullie eigen taal, want ballad No Rain, No Rainbow doet het opmerkelijk beter. Opnieuw met een knipoog richting de stijl van X Japan en uiteraard wat melig, maar mede door de November Rain-gitaren en lieflijke pianotoetsen gaat dit veel beter naar binnen dan de afsluiter.
Laat de wereld dus nog maar een paar jaartjes genieten van/klagen over deze aparte band uit Japan, want Metal Resistance laat een band (of toch zeker een kwaliteitsproduct) horen die nog lang niet uitgeteld is. Liefhebbers kunnen zonder aarzelen een ticket kopen voor Fortarock om te aanschouwen hoe de meisjes met hun stevige muzikale achterban, gekke maar accurate pasjes en catchy zang ook Nederland inpalmen.
Tracklisting:
- Road of Resistance
- Karate
- Awadama Fever
- Yava!
- Amore
- Meta Taro
- Syncopation
- GJ!
- Sis. Anger
- No Rain, No Rainbow
- Tales of The Destinies
- The One
Line-up:
- Su-metal – Zang
- Yuimetal – Zang
- Moametal – Zang
Links: