Een tijd terug recenseerde ik de EP van Cairns. Ik vond die EP vrij goed, dus wilde ik een fysiek exemplaar aanschaffen. Om de verzendkosten uit Engeland het enigszins waard te maken, besloot ik wat items erbij te bestellen. Daarbij zaten er twee van Ba’al. Dat was mijn eerste kennismaking met de band en dat was een fijne. De band opereert op het snijvlak van post- en black metal en hanteert daarbij ook nog wel wat stijlvreemde elementen, waaronder een overtuigende en vol pathos zittende cleane zang.
De band uit Sheffield keert nu, vier jaar na hun laatste release, terug met een EP: Soft Eyes. Bovendien wordt die uitgebracht op een nieuw label, Ripcord Records. En na het horen van de drie nummers is er wel een en ander veranderd bij de band. Want Ba’al klinkt een stuk opgefokter dan op de eerdere platen. Dat ligt vooral aan de zang, die veel zich meer in de blackmetalregionen bevindt. De zang van Joe doet me bij vlagen wat denken aan Abigail Williams. Hoe de beste man tekeer gaat aan het einde van Ornamental Doll is indrukwekkend. Al is zijn raspende stem bij de wat meer ingetogen stukken een kwestie van smaak. De muziek is bij vlagen venijniger, maar ook sfeervoller. Er sijpelen nog steeds invloeden uit de post-hoek door, vooral in de uitwaaierende gitaarmelodieën in bijvoorbeeld Yearn To Burn Bright.
Waar de band echt beter in is geworden, zijn de arrangementen. Op Ornamental Doll wordt er op kundige manier dynamiek toegepast; de ene keer laat Ba’al het tempo totaal teruglopen, maar verderop laat de band onder bijna militant houthakkende drums, een heel sfeervol, mooie gitaarlijn horen. Dat gebeurt ook in Yearn to Burn Bright, waarbij fel gekrijs en blastbeats voorzien worden van mooie en wat melancholisch klinkende riffs. Sowieso is dit nummer mooi opgebouwd, met veel schommelingen in tempo’s, maar ook veel terugkerende sfeervolle stukken. Door de manier waarop de gitaarriffs elkaar opvolgen in de veranderende ritmestukken blijf je continu geboeid luisteren naar wat er komen gaat. Want dat is nog een pluspunt van deze band: ondanks dat de nummers zo lang duren, worden de ideeën en riffs niet eindeloos uitgemolken. Dat betekent ook dat er niet al te veel repetitieve riffs opstaan die je wel vaak tegenkomt in de post-hoek. Liever voegt Ba’al gewoon weer een nieuw idee toe aan de muziek, zonder dat het als knip en plakwerk klinkt. En zo kan je na een breakdown ineens een melodieuze gitaarsolo horen of krijg je na een tremolo riff een sfeervol intermezzo met verbeten raspende zang.
Hierdoor zou de band een breed publiek moeten aanspreken, van avontuurlijk ingestelde atmosferische metalliefhebbers tot fans van bijvoorbeeld een Hundred Year Old Man of een Inter Arma. De EP kent slechts drie nummers, die gezamenlijk wel 27 minuten klokken. Je kan zeggen dat Ba’al de tijd neemt voor de nummers, maar deze zijn voorbij voor je er erg in hebt, omdat er continu wel een melodie of een versnelling je aandacht grijpt. Graag snel een full length!
Label:
Ripcord Records, 2024
Tracklisting:
- Ornamental Doll
- Yearn To Burn Bright
- Bamber Bridge
Line-up:
- Nick Gosling – Gitaar
- Chris Mole – Gitaar
- Luke Rutter – Drums
- Richard Spencer – Basgitaar
- Joe Stamps – Zang
Links: