Axel Rudi Pell – Tales From The Crown
SPV, 2008
Vooral bij onze oosterburen is Axel Rudi Pell bijna een handelsmerk geworden. Een hele horde trouwe volgers en zeventien releases in negentien jaar, Pell is een zekerheidje. Je weet ook altijd wat je van de man kan verwachten. Geen sensationele vernieuwingen en innovaties slechts met mate, zelf zegt hij daarover: “Our fans will get just the kind of songs they have come to know and expect from me and my band”. Dat is eigenlijk het hele verhaal van deze man. Axel brengt met zijn muzikale vrienden dus nu het studioalbum Tales From The Crown uit. Maar eigenlijk is het verhaal van deze cd snel verteld. Men gaat weer verder waar het vorige album ophield. Wat kleine nieuwigheidjes, maar verder gewoon oerdegelijke Duitse heavy metal.
Het verhaal van de muzikale historie van Axel is ook al snel verteld, daar heb je maar weinig papier voor nodig. Begonnen in de tachtiger jaren van de vorige eeuw in de band Steeler begon hij in 1988 zijn eigen band. De band kent maar weinig wisselingen en speelt eigenlijk de laatste tien jaar al vrijwel in dezelfde samenstelling. Met de regelmaat van de klok wordt er getourd en komt er nieuw materiaal uit. Melodic heavy metal met een vaste trek naar langzamere stukken en ballads én mooi, maar tamelijk voorspelbaar gitaarwerk. Wat dat betreft heeft hij de vergelijking met andere gitaar-grootheden als Yngwie Malmsteen nooit helemaal goed kunnen doorstaan. Wel heeft hij met zijn band een uitgebreide fanschare achter zich gekregen, Axel is echter vooral het toonbeeld van Duitse degelijkheid. De Volkswagen onder de musici, zal ik maar zeggen.
Tales From The Crown is dus weer een echt Axel Rudi Pell-album geworden. Zo voorspelbaar, dat ik deze review ook had kunnen schrijven zonder de plaat te beluisteren. Dromerige intro, scherpe gitaarinzet, meeslepende midtempo song, pittige, scherpe song met smakelijk scheurende gitaren, ballad en ga zo maar verder. Zo hier en daar een kleine verrassing in de vorm van een wat stevigere versnelling in bas en drums, en een instrumentaal nummer dat de kwaliteiten van de gitarist wat extra zou moeten benadrukken. Het luistert allemaal bijzonder lekker weg en is ook kwalitatief en qua productie van een hoog niveau. Axel doet dus precies wat hij heeft gezegd, niet meer en niet minder en dat is ook eigenlijk wat je van hem mag verwachten.
Wat mij betreft gaat het wel tijd worden om iets te doen aan de wel heel erg afgezaagde songtitels en teksten. Een volgende innovatie zou kunnen zijn om eens iemand in te huren, die daar aan gaat werken. Voor de rest blijf ik verscheurd worden tussen bewondering voor het knappe gitaarwerk en de hoge muzikale kwaliteit en afgrijzen over de geringe muzikale groei en de voorspelbaarheid van het geheel. Wat dat betreft is het net winkelen bij de Aldi, waar voor je geld en kwaliteit, maar je maakt geen rondje door de winkel vanwege de gezellige uitstraling. Axel Rudi Pell bedient liefhebbers en fans op maat, maar vergeet net dat ietsie meer te brengen dat het ook voor anderen boeiend kan maken.
Tracklist:
- Higher
- Ain’t Gonna Win
- Angel Eyes
- Crossfire
- Touching My Soul
- Emotional Echoes
- Riding On An Arrow
- Tales Of The Crown
- Buried Alive
- Northern Lights
Line-up:
- Johnny Gioeli – Vocals
- Axel Rudi Pell – Guitars
- Volker Krawczak – Bass
- Mike Terrana – Drums
- Ferdi Doernberg – Keyboards
Links: