Stevig heen en weer wiegend op de schommelstoel voor een rustig vuurtje, pijp met carameltabak in de mond… Ja, schuif maar aan, want het is weer tijd voor “opa vertelt”. Dit keer over de thrashband Atrophy. Tijdens zijn eerste leven moest de groep het gevecht aan met de vele klassieke releases die in die jaren op de wereld werden losgelaten. Debuut Socialized Hate kwam uit in 1988 en de iets moeilijker tweede plaat Violent By Nature volgde in 1990. Niet alleen liep de band daarmee gelijk met de releaseschema’s van grootheden Slayer en Megadeth. Het waren ook de jaren waarin … And Justice For All, The New Order, History Of a Time To Come, Survive, Persistence Of Time, Act III en Never, Neverland voor het eerst in de bakken van de platenzaak te vinden waren. Ga er maar aan staan! Toch bracht de band het er zeker niet onverdienstelijk vanaf, want ook Socialized Hate en Violent By Nature werden – zeker door de bladen – stevig gesmaakt. De Ed Repka-achtige hoezen met opvallende bandmascotte hadden de grote doorbraak ook een zetje kunnen geven, maar deze bleef uit. Roadrunner dropte de band, die in 1993 dan maar splitte.
In de jaren die volgden, droogde de stroom aan thrashreleases wat op en dat gaf fans van het genre de gelegenheid om ook albums aandacht te geven die eerder wat ondersneeuwden. En zo kreeg Atrophy misschien nog wel meer erkenning dan tijdens het leven. Mooie reden om de band dat leven weer te geven. Dat gebeurde in 2015, maar nadat de tour van de band in 2020 voortijdig afgebroken werd wegens …, ach u weet wel, vertrok zanger Brian Zimmerman. De overgebleven leden wilden verder met een nieuwe zanger, maar daarvoor moest kennelijk wel de naam gewijzigd worden, want die band heet tegenwoordig Scars Of Atrophy (waarbij het scars-deel doet vermoeden dat de scheiding weinig vriendelijk was) en bracht in 2022 een niet onaardig EP’tje uit. Zimmerman zelf pakte in 2021 de draad weer op onder de Atrophy-naam. Heel rustig bezit lijkt dat echter nog niet te zijn want kort voor het schrijven van deze recensie viel mijn oog op een Facebookbericht waarin de band met spoed een nieuwe drummer zoekt voor aankomende optredens. Maar dat is voor de toekomst. Laten we eerst maar eens luisteren naar het eerste Atrophy-album in 24 jaar. Oh, en kijken want de mascotte is ook weer aanwezig op de hoes van Asylum. Dit keer hangt de schurk boven een duister gebouw/kerk en oude grafstenen en wenkt ons om toe te treden.
Muzikaal valt op dat de band vanaf het eerste moment de energie brengt die zo past bij het genre. Overigens wel van de gepeperde, minder melodieuze versie ervan. Denk aan het hakkende van een band als Evildead. Daarbij is het juist de – inmiddels vertrokken – drummer die direct indruk maakt met creatieve fills tussen zijn rappe kataklopwerk. Dat de band doorheen het album de aandacht vrij gemakkelijk vasthoudt, is dan ook deels op zijn conto te schrijven. Aan het einde van de opener denken we hem een kleine knipoog te horen geven aan het roemruchte verleden met een variant op dat bekende drumthema van Dark Angel (of One van Metallica zo u wilt). Eerder al laten de gitaristen al weten hun vak (en snaren) meer dan te verstaan. Zij doen dit met vloeiend, lyrisch gitaarwerk en een melodieuze twinsolo. Het is echter bij het refrein dat we meegaan in de tekst uit het promovel die zegt dat Asylum een volgende stap in de evolutie van de band geeft door de snelheid van het debuut en de grooves van Violent By Nature te koppelen aan een stevige dosis “heaviness”. Toch is Punishment For All allereerst een rap kuitenbijtertje.
Het zijn opvallende smaakmakers tussen – ook niet misselijke – volbloedthrashers als Seeds Of Sorrow (ik stuiter bijna van mijn stoel af, lekker toch die energieke basdrums en rappe riffjes!), Bleeding Out waarop Jonas Schütz zijn voeten nog eens lekker laat trappelen en American Dream (met solo van Kragen Lum van Heathen) dat u wat in het straatje van het jonge Testament kunt zoeken. Zou er prima in moeten gaan bij oude (en jonge) thrashers (en andere ‘victims of the corporate dream’)! Witte gympen aan en moshen maar op dat middenstuk. En houd ze maar aan voor het overtuigende, gemakkelijk mee te zingen The Apostle en het aangrijpende (met Exodus-riff doorspekte) Five Minutes ‘Til Suicide, waarop Atrophy letterlijk en figuurlijk de juiste snaar raakt.
Een klein kanttekeningetje dan nog. In de promo wordt er nogal de nadruk opgelegd dat de plaat geproduceerd, gemixt en gemasterd is door Alex Parra. Nu is dat begrijpelijk, de man heeft zijn naam al achter heel wat werkjes staan, maar toch lijkt men juist in de mix net iets te laten liggen. Een wat voller gitaargeluid had de plaat op plekken zeker goed gedaan. Nu lijken de gitaren wat te wijken voor de vocalen. Ik leg het uit: de riffs onder de (soms rechtlijnige) zanglijnen van Zimmerman, lijken behoorlijk tot in de details uitgewerkt, maar je moet er af en toe echt naar zoeken om het te horen. Misschien is dat ook wel een risico wanneer de zanger alles voor het zeggen heeft.
Het is verder niet belangrijk, want Asylum is zonder meer een lekkere thrashplaat met ruige zang, vurig drumwerk en melodieus vloeiend gitaarwerk, dat laatste vaak zelfs om de vingers bij af te likken. We sluiten daarom af met een hartelijk welkom terug!
Score:
84/100
Label:
Massacre Records, 2024
Tracklisting:
- Punishment For All
- High Anxiety
- Seeds Of Sorrow
- Distortion
- Bleeding Out
- American Dream
- Close My Eyes
- The Apostle
- Five Minutes ‘Til Suicide
Line-up:
- Brian Zimmerman – Vocalen
- Nathan Montalvo – Gitaar
- Mark Coglan – Gitaar
- Josh Gibbs – Basgitaar
- Jonas Schütz – Drums
Links: