Astralion – Astralion
Limb Music, 2014
Er is nog hoop voor Finland. De dag nadat we een groepje verstandelijk gehandicapte punkers namens dit land zagen optreden op het Eurovisie songfestival mag ik het debuutalbum van Astralion beluisteren en beschrijven en ik kan me niks anders bedenken dan dat we de inzending voor volgend jaar reeds gevonden hebben. Gladde, slappe en clichématige powermetal uit het land waar bands vandaan komen die het genre ooit groot maakten. Het naar de band zelf vernoemde debuutalbum lijkt gemaakt om een groot publiek te bekoren en is bovendien zo bombastisch en inhoudsloos dat het zeker niet zou misstaan op het songfestival van 2016.
Astralion is in 2011 opgericht als samenwerkingverband van ex-leden van bekende bands als Olympos Mons en The Addication. Er waren wat strubbelingen met het vinden van een geschikte drummer maar los daarvan werd er in de drie jaar dat de band bestaat één demo uitgebracht. Wel werd er veel opgetreden en ambitieus gewerkt aan materiaal voor het debuutalbum en op basis daarvan kregen de mannen een contract aangeboden door Limb Music. Inspiratie werd opgedaan bij de powermetalsound uit het begin van de negentiger jaren, gemengd met wat retro hardrock. Natuurlijk kom je dan automatisch terecht bij bands als Stratovarius en Sonata Arctica. Helaas weet men daar echter kwalitatief meestentijds niet bij aan te haken.
De vocalen zijn, vooral in de hogere regionen, matig van kwaliteit, de songs zijn te lang uitgesponnen en daardoor spanningsloos en het gitaarwerk staat consequent te ver naar achteren in de mix en wordt vaak overstemd door synthesizer en zang. Daar waar dat niet het geval is, is toch duidelijk te horen dat de band de potentie heeft om met beter materiaal op de proppen te komen. Zolang de zang niet de hoogte ingaat en het tempo niet naar het bloedeloze balladtempo zakt is het allemaal best nog wel aardig en springen vooral de arrangementen en het synthesizergeluid er positief uit.
Het debuut van Astralion wil ik hier kortweg omschrijven als een gemiste kans. De band verliest zich in ambitie en in veel opzichten zou ik deze willen toeroepen: “less is more!” Maar ja, ik ben ook maar een simpele reviewer en misschien heb ik het wel helemaal mis en zijn er wel degelijk liefhebbers te vinden voor deze muziek. De goeie passages en inzet van de band wil ik in het kader van het voordeel van de twijfel toch belonen met een kleine voldoende, maar dan houdt het voor mij ook wel op.
Tracklisting:
- Mysterious & Victorious
- The Oracle
- At the Edge of the World
- When Death Comes Knocking
- We All Made Metal
- Black Sails
- To Isolde
- Computerized Love
- Mary Bloody
- Five Fallen Angels
- Last Man on Deck
Line-up:
- Ian Highhill – Zang
- Hank Newman – Gitaar
- Dr. K. Lundell – Bass
- Arnold Hackman – Drums
- Thomas Henry – Keyboard
Links: