Arcturus – The Sham Mirrors
Eindelijk! Arcturus
brengt weer eens een CD uit. Na in 1997 een wereldplaat uitgebracht te hebben
(en nog een opvullertje in 1999) was het lange tijd stil rond Arcturus.
Geruchten deden de ronde dat de band was gestopt. Begin vorig jaar echter
meldde drummer Helhammer dat de band nog springlevend was en dat ze
binnenkort een album zouden uitbrengen. Iets meer dan een jaar later is er dan ‘The
Sham Mirrors’, een typische Arcturus plaat en toch ook weer niet.
Want hoe moet een typisch Arcturus klinken?
Maakten ze met ‘Constellation’
nog doom en met ‘Aspera Hiems Symfonia’ nog iets wat je black zou
kunnen noemen, op ‘La Masquerade Infernal’ was er van enige stijlkenmerken nog
maar weinig sprake. En toch klinkt dit onmiskenbaar als Arcturus. Hier
en daar zijn er gitaarpassages die mij wat doen terugdenken aan de tijd van
‘Aspera Hiems Symfonia’, de zang ligt volledig in de lijn van ‘La
Masquerade Infernal’ en ook de songstructuren wijken niet veel af van wat
de band op hun vorige plaat bracht.
Verder is Arcturus
natrrulijk een volstrekt originele band die constant zijn eigen grenzen
verlegt. Zo klinkt dit album weer een stuk donkerder dan de vorige, zijn de
nummers minder catchy en toegankelijk en trekt men zich van enige regels binnen
de verschillende genres weinig aan.
Zorgde Simen Hestnaes
(I.C.S Vortex, voorheen bij Borknagar,
nu bij Dimmu Borgir) op ‘La Masquerade Infernal’
nog op enkele nummers voor enige vocale steun, op ‘The Sham Mirrors’
is het weer enkel Trickster G. Rex (a.k.a. Garm a.k.a. G. Wolf)
die zijn zanglijntjes opdreunt. Verder is bassist Hugh Stevens James Mingway
(What’s in a name !?!?) weer van de partij, trommelt Hellhammer (a.k.a. Jan
Axel Von Blomberg) lustig verder en soleert Knut M. Valle weer de
sterren van het uitspansel. Nieuw is gitarist Dag F. Gravem.
Opvallendste gastmuzikant is
Ihsahn die in het nummer ‘Radical Cut’ nog even zijn Emperor-krijs
bovenhaalt. Het is meteen ook het meest heftige nummer van de CD. De andere
nummers hangen ergens in het schemergebied dat zich tussen black, doom en prog
schuilhoudt. Absolute uitschieter is wat mij betreft het nummer ‘Nightmare
Heaven’ met geniale zanglijnen en een prachtig stukje ambient. Dat nummer
doet mij overigens nog het meest denken aan ‘La Masquerade Infernal’.
Maar kom, verder geen gezeik.
Dit is net als alle andere platen van Arcturus een grensverleggend en
progressief meesterwerk en ik hoop in de toekomst nog meer van dit soort platen
te horen.