Slechts eenmaal passeerde de Italiaan Luigi Soranno van Arcane Tales met zijn plaatwerk op de burelen van Zware Metalen. Tales from Shàranworld werd door collega redacteur Dypfrys opgepakt en gerecenseerd. Hij gaf het album met 67 punten het predicaat middenmoter. Nu, zo begin 2024, is het tijd voor het zevende album van de man die alles voor eigen rekening neemt. Dat was zo en dat blijft zo kennelijk. Evenals het feit dat Broken Bones nog steeds het label van dienst is.
Until Where The Northern Lights Reign is de titel van het album met daarop een negental nummers die tezamen goed zijn voor 43 minuten aan symfonische powermetal. En wanneer ik start met de opener One Last Ride hoor ik direct een vrij bombastische aanslag op mijn gehoororganen. Een voorgeprogrammeerde, georkestreerde en daardoor vrij plastische geluidsbeleving is wat ik te horen krijg. De ideeën zijn niet slecht, maar ik heb moeite met het kille machinale gehalte van dit geheel. Ik begreep niet helemaal wat collega Dypfrys bedoelde met de typering “vrij trage attack” van de keyboards in zijn eerder aangehaalde recensie. Maar ik geloof dat ik het na het beluisteren van enkele nummers op deze nieuweling wel begrijp. Dit album heeft namelijk last van de rondzingende keyboardtonen die ergens op de achtergrond continu wel of niet aanzwellen. Een vrij irritant gegeven, dat behoorlijk af weet te leiden van de verder niet onaardige songwriting. Zo kan ik heus wel horen dat er enige aandacht is gegeven aan een scala elementen die de variatie ten goede komen. Speeltempo, gezangen en gitaren lijken vrij aardig op elkaar afgestemd, al is het geheel wat apart vormgegeven voor een powermetalplaat. Hieraan zal de computergestuurde inbreng hoofdzakelijk debet zijn, vermoed ik zo. Dat roept dan ook onwillekeurig de vraag op hoe dit album zou klinken, wanneer alles live ingespeeld zou zijn. We zullen er wellicht wel nooit achter komen.
Stilletjes aan begint de stem mij ook toch wat tegen te staan. De heer Soranno maakt gebruik van een zuivere zang die wel heel veel wisselt qua toonhoogte, accenten en vibrato. Allemaal minder positieve punten die ik vanuit de review van mijn collega zo weer terug kan horen op deze plaat. Schijnbaar ontbreekt het de Italiaan niet aan overtuiging, want tijdens een nummer als Dwarven Storm blèrt hij erop los. Toch zijn er ook een aantal positieve elementen die de kop opsteken. Neem nu de toch wel vrij mooie toonladder-gitaarsolo’s die ik tijdens diverse nummers hoor. Maar al met al is het wat mij betreft veel te mager om echt te overtuigen. In ieder (sub)genre ligt de lat momenteel behoorlijk hoog, als het gaat om kwalitatief aanvaardbaar of goed materiaal. Power metal vormt daar geen uitzondering op. U kan dan niet aan komen zetten met te theatrale zangpartijen en gezapige keyboardriedeltjes. En al helemaal niet wanneer het betreffende nummer Dead Hordes Ride From Hell genoemd is. Ik hoop dan ook dat de Italiaan zich opnieuw gaat beraden en zich afvraagt of hij op het juiste spoor zit, niet alleen voor zijn eigen bestwil.
Score:
50/100
Label:
Broken Bones Promotion, 2024
Tracklisting:
- One Last Ride
- King of Kings
- The Dark Portals of Agony
- Dwarven Storm
- Dead Hordes Ride From Hell
- Last Shàranworld’s Hope
- Against the Legions of Darkness
- We Will Meet Again
- Until Where the Northern Lights Reign
Line-up:
- Luigi Soranno – Alles
Links: